Περιβάλλον:
Έχουμε εδώ και αρκετό καιρό έναν νέο «όρο» που χρησιμοποιείτε εσείς οι
Αρχιτέκτονες. Τον όρο «κατοίκηση».
Αρχιτέκτονας: Όρους
μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλούς. Το θέμα είναι ποιο «περιεχόμενο» δίνουμε
στον όρο που χρησιμοποιούμε. Ποιο είναι δηλαδή το «συγκείμενο» του όρου, όπως
λένε κάποιοι σήμερα μεταφράζοντας την λέξη
context από τα Αγγλικά (contestο στα Ιταλικά).
Περιβάλλον:
Μα κάποιοι λένε ότι σήμερα η «κατοίκηση» είναι σε «κρίση».
Αρχιτέκτονας: Όσοι το
λένε αυτό είναι ανιστόρητοι. Είναι
«ιστορικά ανάπηροι» όπως έλεγε κάποιος σοφός δάσκαλος. Ο χώρος της πόλης δεν
έχει τα ίδια ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά «κατοίκησης» σε όλους τους
χώρους της πόλης. Και αυτό είναι τόσο «φανερό» που μόνο ένας που δεν θέλει να
το δει δεν το βλέπει. Τα χαμηλά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας πάντα ζούσαν
και ζουν σε συνθήκες «κατοίκησης κρίσης», γιατί τα ποιοτικά και ποσοτικά
χαρακτηριστικά της «κατοίκησης» της περιοχής έχουν προδιαγραφές «κρίσης». Οι
προδιαγραφές «κατοίκησης» του Ψυχικού και της Φιλοθέης ήταν εξ αρχής και εξακολουθούν να είναι και σήμερα πολύ
ανώτερες από τις προδιαγραφές «κατοίκησης» των Αμπελοκήπων και της Κυψέλης. Και
όταν μιλάμε για «προδιαγραφές κατοίκησης» μιλάμε για «Πολεοδομικές σταθερές» ποσοτικές
και ποιοτικές (όροι δόμησης, αναλογία κοινών και κοινόχρηστων χώρων, αναλογία πρασίνου κλπ-
ποιότητα κατασκευών, ποιότητα κατοικίας, ποιότητα κοινών και κοινοχρήστων
χώρων, ποιότητα πρασίνου κλπ). Και τις «προδιαγραφές» αυτές κάποιος τις
επιβάλλει, δεν πέφτει ο «χάρτης» της περιοχής από τον ουρανό.
Στην πόλη λοιπόν έχουμε
περιοχές «κατοίκησης» με «πολεοδομικές σταθερές» ανώτερες, μεσαίες και
κατώτερες, που καθορίζουν και την πολεοδομική ποιότητα της ζωής των κατοίκων
που ζουν στις αντίστοιχες περιοχές. Γι αυτό λέμε ότι η πόλη έχει ταξική
διάρθρωση.
Δεν είναι λοιπόν σήμερα η
«κατοίκηση σε κρίση» είναι η «ξεκατοίκηση σε έξαρση». Παράδειγμα τρανό όσα
συμβαίνουν σήμερα στα Εξάρχεια.