Περιβάλλον: Την προηγούμενη φορά που συζητήσαμε
έκλεισες την συζήτησή μας με την φράση «Αυτή τη φορά πρέπει να κερδίσει ο
λαός». Τι εννοούσες με αυτό;
Αρχιτέκτονας: Αυτό που είπα. Να κερδίσει ο λαός. Να κερδίσει
την αξιοπρέπειά του, την παιδεία του, την υγεία του, την εργασία του, την
ποιότητα της ζωής του, τον πολιτισμό του, την ανθρώπινη υπόστασή του. Κοίταξε
ζούμε σε μια ταξική κοινωνία ας μη το ξεχνάμε αυτό. Η κυρίαρχη τάξη που
κυβερνούσε και κυβερνά τον τόπο μας, έτρεφε και τρέφει βαθειά περιφρόνηση στον
λαό, το μόνο που την ενδιέφερε και την
ενδιαφέρει είναι να εκμεταλλεύεται τον λαό και να διατηρείται στην εξουσία. Γι
αυτό φρόντισε από την μεταπολίτευση και μετά
σιγά-σιγά, η έννοια της
αξιοπρέπειας να αλλάξει περιεχόμενο και να γίνει κούφιος καθωσπρεπισμός,
η παιδεία να μεταβληθεί σε «συμφεροντολογική βιομηχανία προσοντούχων
αγραμμάτων» όπως έλεγε ο Γληνός, προώθησε και διαφήμισε την υγεία που παρέχεται
με «φακελάκι» και απαξίωσε την υγεία που προσφέρουν «χωρίς φακελάκι» οι χιλιάδες νοσοκομειακοί γιατροί και νοσοκόμοι,
καλλιέργησε την πεποίθηση ότι η εργασία πρέπει να προσφέρεται χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη γι αυτό και ξεφτίλισε το
συνδικαλιστικό κίνημα με τους συνδικαλιστές που προώθησε στα ανώτερα όργανα, το
«μπλοκάκι» παροχής υπηρεσιών έγινε συνώνυμο της «ανεξαρτησίας της αποδέσμευσης
από παλιές εργασιακές πρακτικές» και όποιος το «είχε» ήταν υπερήφανος και
ευτυχισμένος για αυτό, γιατί του έδινε και «image»,
η «ωριαία αμειβόμενη εργασία» ονομάστηκε «part time» και
θεωρήθηκε «σύγχρονη μορφή εργασίας» και έτσι «εκσυγχρονιστήκαμε» όλοι, την
ποιότητα της ζωής μας την καθόριζε η τιμή του «εισιτήριου» της «ξαπλώστρας και
της ομπρέλας» της «πισίνας» του «γυμναστηρίου» το «play-room» στο υπόγειο της μεζονέτας, το γκαζόν στον κήπο, το «barbeque», και ο πολιτισμός μας εκφράστηκε μέσα
από την «Λάμψη» το «Ντάλας» τη «Δυναστεία» το «Τα μυστικά της Εδέμ» και γενικά
από ότι μας πρόσφερε η «ιδιωτική ανεξάρτητη» τηλεόραση που φρόντιζε για τον
«αποπολιτισμό» μας. Και όσοι έβλεπαν το κατρακύλημα της κοινωνίας και
προσπαθούσαν να πουν την αλήθεια στο λαό η κυρίαρχη τάξη εφάρμοζε γι αυτούς τον
νόμο του «ελάχιστου κόπου» όπως έλεγε ο Γληνός[i]. «Στην Ελλάδα, καθώς ξέρετε ισχύει περισσότερο από
κάθε αλλού ο νόμος του ελάχιστου κόπου. Νόμος σωστός, όταν τον εφαρμόζουν οι
άνθρωποι που θέλουν να κάνουν σοβαρή δουλειά και επομένως υποτάζονται στους
νόμους του έργου και ζητούν να οικονομήσουν μόνο κάθε σπατάλη δυνάμεων. Νόμος
ολέθριος, όταν τον εφαρμόζουν οι οκνηροί στη σκέψη και στη δράση, που θέλουν
μόνο εικονικό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το έργο και για σκοπούς έξω από αυτό.
Και τέτοιοι είμαστε ως τώρα οι περισσότεροι Έλληνες. Εφαρμόζοντας τον νόμο αυτό
συστηματικά και στη διανοητική μας προσπάθεια, ξοφλάμε συνήθως με κάθε ενόχληση
κολλώντας στον αντίπαλό μας μια ετικέτα. Η ετικέτα μας ξελαφρώνει από κάθε
υποχρέωση να προσέξουμε τα επιχειρήματά του, να τα συζητήσουμε σοβαρά, να τα
αναιρέσουμε. Σχετίζει ο άλλος το εκπαιδευτικό πρόβλημα με το κοινωνικό; Που να
κάθεσαι τώρα να αποδείχνεις εσύ το αντίθετο. Κόλλα του μια ετικέτα. Είναι
κομμουνιστής, ή είναι πολιτικάντες, δεν είναι επιστήμονας, δεν είναι
παιδαγωγός. Έτσι ησύχασες. Ό,τι και να πει αυτός, το λέει «από τη δική του
άποψη». Από την άποψη δηλαδή της ετικέτας που του κόλλησες. Και επειδή η ετικέτα
αυτή δεν έχει πέραση «εις το πολύ και νοήμον κοινόν» - φυσικά γι αυτό και του
την κόλλησες- δεν έχεις καμία υποχρέωση να εξετάσεις τι λέει». Και η λίστα με
τις «ετικέτες» εμπλουτίστηκε όσο καμιά άλλη λίστα στη χώρα μας, και φτάσαμε στο
σημείο η πολιτική να εκφράζεται μόνο με «ετικέτες», η κοινωνική μας ζωή να
καθορίζεται από τις «ετικέτες», και με τον τρόπο αυτό γίναμε όλοι «προϊόντα».
Τα πολιτικά κόμματα πουλούν το «πολιτικό τους προϊόν» με τους «πολιτικούς τους
διαφημιστές» και ο λαός «νομίζει ότι αγοράζει» αλλά η τιμή του προϊόντος «που
αγοράζει» καθορίζεται από την τιμή που «ο
ίδιος σαν «προϊόν» πουλά τον εαυτό του, τα όνειρά του, την αξιοπρέπειά του, την
παιδεία του, την υγεία του, την ποιότητα της ζωής του, την ελευθερία του….». Και
σήμερα φτάσαμε στο σημείο η τριαδική πολιτική συμμαχία που κυβερνά τον τόπο, να
ξεπουλά τον λαό σαν «προϊόν σε τιμή ευκαιρίας» στα σκλαβοπάζαρα των επενδυτών
και χρηματοπιστωτών. Αυτό ήθελε να πετύχει στις τελευταίες εκλογές και το πέτυχε,
ας μη γελιόμαστε. Πρέπει να δούμε την αλήθεια. Αλλά πως πρέπει να αναζητήσουμε
αυτή την αλήθεια. Πριν από λίγες μέρες διάβασα μια συνέντευξη που έδωσε η
δημοσιογράφος και συγγραφέας Stefania Limiti η οποία για τα προβλήματα της Ιταλίας είπε σχετικά: «Πρέπει
να ανοικοδομήσουμε την ιστορική μας μνήμη να καταλάβουμε πως και γιατί φτάσαμε
ως εδώ. Την αλήθεια πρέπει να την καταχτήσουμε, είναι μια εργασία σύνθεσης που
πρέπει να γίνει σε όλες τις κατευθύνσεις της ζωής μας
(κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής), γιατί η ανοικοδόμηση της πολιτικής μνήμης
του παρελθόντος είναι θεμελιώδης προϋπόθεση
για το μέλλον μας». Νομίζω ότι το ίδιο
πρέπει να κάνουμε και εμείς. Αλλά πρέπει να το κάνουμε με σοβαρότητα, χωρίς
προσωπικούς εγωισμούς και προκαταλήψεις. Πρέπει σήμερα να δούμε και να κατανοήσουμε
τις αιτίες που δημιούργησαν τα σημερινά προβλήματα, τις πρακτικές και τους
τρόπους που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις στη χώρα μας για να μην λύνονται τα
προβλήματα ή να λύνονται πάντα εις βάρος του λαού, αλλά να δούμε και τις
προτάσεις αυτών που αγωνίστηκαν υπέρ του λαού και σήμερα λείπουν από την
ιστορία μας, και αυτό που είναι λυπηρό είναι ότι λείπουν από την αριστερή
ιστορία μας. Τα «φωτεινά ελεύθερα και ανεξάρτητα αριστερά μυαλά» η αριστερή
ιστορία μας τα «παραμέρισε» και με τον τρόπο αυτό δεν βοήθησε τον λαό. Ο λαός
έμεινε «χωρίς όραμα για τη ζωή» στέρεψε ο ενθουσιασμός του, η συγκίνησή του, ο
πόθος για αγώνα για το γενικό καλό, τα όνειρά του περιορίστηκαν. Το «όραμα για
τη ζωή» πηγάζει από το λαό, δεν πηγάζει ούτε από την «καθοδήγηση», ούτε από την «αριστερή επιστημονική κοινότητα» ούτε
από την «αριστερή διανόηση που πάσχει πολλές φορές από αστισμό». Τροφοδότρα
δύναμη της πηγής είναι ο λαός, αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι σημερινές
αριστερές ηγεσίες, να διδαχτούν από την ιστορία που λέει ότι όποτε οι
«αριστερές ηγεσίες θεώρησαν ότι αυτές είναι η «πηγή» και ο λαός απλός τροφοδότης
οδηγήθηκαν σε ολέθρια λάθη που τα πλήρωσε τελικά ο λαός». Ο λαός στις σημερινές
συνθήκες που ζούμε, θέλει απαντήσεις στα δικά του προβλήματα, απαντήσεις που
δεν μπορεί να περιορίζονται σε «συνταγές» ας είναι και «αριστερές». Θέλει
«ανάλυση κατανοητή, σύνθεση κατανοητή, συμπέρασμα κατανοητό και πρόταση
κατανοητή εμπλουτισμένη με όραμα δυνατό και πραγματοποιήσιμο».
Η σημερινή
τριαδική πολιτική συμμαχία θα συνεχίσει να πουλά την πολιτική της σαν «προϊόν»,
αυτό ξέρει μόνο να κάνει και γι αυτό θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια, για
να συνεχίσει να κυβερνά τον τόπο. Θα πουλά «θεσούλες σκλαβιάς, συσσίτια ανέργων,
συσσίτια φιλανθρωπίας, συσσίτια παιδείας, συσσίτια υγείας, συσσίτια
αναξιοπρέπειας, συσσίτια βίας και τρομοκρατίας, συσσίτια ρατσισμού, συσσίτια
φασισμού, συσσίτια δουλείας, συσσίτια εξευτελισμού της ανθρώπινης υπόστασης,
συσσίτια…….». Παίζει την «θέση εργασίας» της αυτή τη στιγμή και θα
μεταχειριστεί όλους τους τρόπους, παλιούς και νέους για να το πετύχει. Ο λαός
είναι το «εμπόρευμα προς μεταπώληση» και αν χάσουν το «εμπόρευμα» χάνουν και
την «θέση εργασίας».
Σ αυτό το
δίλημμα βρίσκεται ο λαός αυτή τη στιγμή, ή θα υποταχτεί και θα αρκεστεί στα
«συσσίτια της σκλαβιάς»» ή θα επαναστατήσει και θα παλέψει για «ελευθερία,
ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη». Το πρώτο έχει ατομικό περιεχόμενο, εκφράζεται
με το «εγώ», το δεύτερο έχει συλλογικό
περιεχόμενο και εκφράζεται με το «εμείς».
Το «εγώ»
δεν το φοβήθηκε ποτέ καμιά πολιτική εξουσία, το «εμείς» όμως το φοβήθηκαν όλες
οι πολιτικές εξουσίες.
Ας
ξεκινήσουμε λοιπόν να λέμε «ΕΜΕΙΣ».
[i] Εφημερίδα «Ακρόπολη» 9 Ιουνίου 1929.
Από το αρχείο του Κ.Δ.
ΣΩΤΗΡΙΟΥ. Σημείωμα του Κ.Δ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ « Ο
Δ. Γληνός δημοσίεψε στην «Ακρόπολη» 13 άρθρα – κριτική των εκπαιδευτικών
Νομοσχεδίων της Κυβέρνησης Βενιζέλου – Υπουργός της Παιδείας Γόντικας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου