Αρχιτέκτονας: Στην παρουσίαση του «Arxellence 3» για την Γυάρο είδα την ξεκάθαρη «δρομολόγηση της λήθης» και όχι την «διατήρηση της ιστορικής μνήμης»

 

Περιβάλλον: Διάβασες για την παρουσίαση που έγινε στις 28 του Ιούνη στο Μέγαρο Μουσικής:   «Διατήρηση της ιστορικής μνήμης & ανάδειξη και προστασία των ιδιαίτερων περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών της νήσου Γυάρου».

Αρχιτέκτονας: Την διάβασα. «Τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης» όμως δεν την είδα. Είδα την ξεκάθαρη «δρομολόγηση της λήθης»  

Περιβάλλον: Θα μου εξηγήσεις

Αρχιτέκτονας: Κοίταξε μιλάμε για  κτιριακά  συμπλέγματα και όχι μόνο, που η θέση τους, η μορφή τους εξωτερική και εσωτερική, τα υλικά κατασκευής τους είναι  άρρηκτα δεμένα  με τον  πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό προορισμό τους. Και αυτά τα δύο είναι αδιαχώριστα. Και για να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη πρέπει να μείνουν αδιαχώριστα. Και αυτό εμείς οι Αρχιτέκτονες το γνωρίζουμε.  Η Γυάρος είναι ένα νησί που περιέχει μέσα του, αδιαχώριστα, τα urbs και τα civitas , που λέμε, το μαθαίνουμε στο πρώτο έτος της Σχολής, δηλαδή την φυσική χωρική διάσταση  και την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική διάσταση. Όταν το urbs  μεταλλάσσεται το civitas αποδυναμώνεται, χάνει την πραγματική αξία του, και είναι ευάλωτο σε διαστρεβλώσεις,  σε μυθοποιήσεις, σε υποβαθμίσεις, σε …σε…  και σιγά-σιγά ανοίγει διάπλατα ο δρόμος της λήθης.  Βλέπε κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας - Υπουργείο Πολιτισμού σήμερα-  τόπος βασανιστηρίων όμως  χιλιάδων ανθρώπων του λαού- πόσοι και πως  το θυμούνται σήμερα;-  τις  Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου έμεινε μόνο μια μαρμάρινη στήλη, που στην ουσία δεν θυμίζει τίποτε γιατί λείπει και το urbs και το civitas  – πόσοι σήμερα ξέρουν την πραγματική ιστορία της;-  τη Villa Amalia.