Για τη Γυάρο (2). Απάντηση στα σχόλια.

 

Περιβάλλον: Πολλές ερωτήσεις είχαμε μετά τη τελευταία συζήτησή μας για τη Γυάρο.

Αρχιτέκτονας: Τις είδα κι εγώ.

Περιβάλλον: Δεν απάντησες όμως.

Αρχιτέκτονας: Θέλω κάποιο χρόνο. Πρέπει να καταλάβω τα ερωτήματα πρώτα.

Περιβάλλον: Θα σε διευκολύνω. Πρώτο ερώτημα: ρωτούν γιατί δεν σχολιάζεις τις απόψεις των κομμάτων για τη Γυάρο. Όλα τα κόμματα τοποθετήθηκαν.

Αρχιτέκτονας: Τα κόμματα τοποθετούνται απέναντι στα προβλήματα που παρουσιάζονται γιατί θέλουν να «ακουστούν» αλλά έχουν εδώ και καιρό σταματήσει να «ακούν». Και προκειμένου να πείσουν καλλιεργούν στο λαό την «πίστη» και όχι τη «σκέψη», και αυτό μου είναι δύσκολο να το αποδεχτώ. Μου θυμίζει τον «σχολαστικισμό» της Καθολικής Εκκλησίας. Έχει σήμερα βέβαια άλλη μορφή αλλά στηρίζεται στις ίδιες ρίζες. Ο «αστικός ανθρωπισμός» στην ανοδική του πορεία, στη περίοδο που λέμε της «Αναγέννησης», τη «σκέψη» καλλιέργησε για να πολεμήσει την «πίστη» της Καθολικής Εκκλησίας. Τώρα όμως που έχει αλλάξει ο οικονομικός-κοινωνικός προσανατολισμός του και έχει πάρει την ακραία συντηρητική μορφή δανείστηκε την «πίστη» που κάποτε πολέμησε για να εξυπηρετήσει τις νέες επιδιώξεις του, και με τα νέα επικοινωνιακά μέσα την επιβάλλει  σε όλα τα φανερώματα της κοινωνικής ζωής.  Γι αυτό και καλλιεργεί  σήμερα την «αριστεία», στον «άριστο» πιστεύεις, καλλιεργεί την  Παιδεία των ερωτοαπαντήσεων όπου σε κάθε ερώτηση υπάρχει ΜΙΑ απάντηση μόνο, καλλιεργεί την «πίστη» στην άποψη του «ειδικού και εξειδικευμένου» και απαξιώνει κάθε διαφορετική άποψη ας είναι και «επιστημονικά τεκμηριωμένη». Και  τα κόμματα  έχουν γεμίσει με «ειδικούς και εξειδικευμένους».   Ζούμε, σ’ αυτή την άποψη έχω κατασταλάξει , σε μια εποχή όπου η «τυφλή πίστη» βαφτίστηκε «ελεύθερη πίστη» και «λιβανίζεται» και η «ελεύθερη σκέψη» βαφτίστηκε « ακραία  θέση» απαξιώνεται  και  αρκετές φορές καταδιώκεται.  Γι αυτό δεν σχολιάζω τις απόψεις των κομμάτων.

Περιβάλλον: Ναι αλλά εδώ υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα κόμματα, όπως σου είπε ένας αναγνώστης. Και να τι σου γράφει: «Η  Δήμητρα Παντάπαση, μέλος της Κομματικής Επιτροπής Αιγαίου του ΚΚΕ, που επισκέφτηκε τη Γυάρο, με μέλη  της ΤΕ Βορείων και Δυτικών Κυκλάδων και της ΚΟΒ Σύρου του ΚΚΕ αλλά και φίλους του Κόμματος, δήλωσε ότι η Γυάρος πρέπει να γίνει : «εδώ και τώρα να προχωρήσουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να γίνει το μόνο σωστό για τη Γυάρο και τους χιλιάδες εξόριστους: να αναδειχθεί ως τόπος τιμής, προσκυνήματος για όσους μαρτύρησαν σε αυτό το κολαστήριο. Να αναστηλωθούν και να συντηρηθούν τα κτίρια των φυλακών και να γίνει ένας επισκέψιμος ιστορικός τόπος – μνημείο της σύγχρονης ιστορίας του λαού μας……….»

Αρχιτέκτονας: Επιμένεις βλέπω. Δεν συμφωνώ με την άποψη αυτή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν την σέβομαι. Οι χωρίς ζωή «τόποι τιμής» είναι «νεκροί» τόποι,  και όσο να τους  στολίσουμε  με λόγους ωραίους, με  εκδηλώσεις τιμής, με προσκυνήματα, δεν «ζωντανεύουν», αντίθετα κινδυνεύουν να γίνουν  «πασαρέλα» επίδειξης «κούφιας μνήμης». Αυτή είναι η άποψή μου. Και νομίζω ότι στις δύο τελευταίες συζητήσεις μας σου εξήγησα το γιατί. Η Γυάρος δεν είναι «Πομπηία». Η Γυάρος εκπέμπει «μήνυμα ζωής, μήνυμα αγώνα, μήνυμα γνήσιου ανθρωπισμού, μήνυμα θυσίας για το γενικό καλό, μήνυμα …., μήνυμα……..». Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν το «μήνυμα» γίνεται «μνημείο» χάνει την αξία του, την ζωντάνια του, γίνεται ένα  «κουφάρι» που ο καθένας μπορεί να το στολίζει με κάθε λογής λουλούδια από τσουκνίδες  μέχρι βιόλες.  Κοίταξε η διατήρηση της πραγματικής  ιστορικής μνήμης της Γυάρου δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Και δεν είναι εύκολο γιατί σήμερα ο αστικός ανθρωπισμός καλλιεργεί, εδώ και χρόνια έχει ξεκινήσει και τελευταία έχει εντατικοποιήσει, για να διατηρήσει την υπεροχή του, αξίες στους λαούς κάθε άλλο παρά ανθρωπιστικές, και το κάνει μέσω της παιδείας, μέσω των κοινωνικών αξιών που προωθεί, μέσω των εργασιακών συνθηκών που επιβάλλει,…..  Και πάνω απ' όλα, αντικατέστησε  το ιδανικό  της ζωής, με το  ιδανικό της επιβίωσης. Και αυτό δεν μπορεί για να περνά απαρατήρητο  να ισοσταθμίζεται με εκφράσεις «το μόνο σωστό».  Γιατί  άλλο η ζωή και η χαρά της ζωής και άλλο η επιβίωση. Στη ζωή επιλέγεις, στην επιβίωση δεν επιλέγεις, υποχρεώνεσαι να ακολουθήσεις  «το μόνο σωστό» δρόμο  που έχουν επιλέξει άλλοι για σένα.

 Όταν ο Τάσος Λειβαδίτης γράφει «στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή…» για την ζωή μιλάει δεν μιλάει για την επιβίωση. Όταν ο Γιάννης Ρίτσος γράφει «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες..» για τη ζωή γράφει, δεν γράφει για την επιβίωση.  Όταν ο Μιχάλης Παπαμαύρος γράφει στον Σωτηρίου :"....εμείς οι φυλακισμένοι δεν έχουμε ανάγκη από ενθάρρυνση. Έχουμε κατανόηση και το φρόνημά μας είναι ακμαίο..."  για τη ζωή γράφει , δεν γράφει για την επιβίωση .  Όταν ο Σωτηρίου με την Ιμβριώτη γράφουν Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ  μήνυμα ζωής στέλνουν, δεν στέλνουν μήνυμα επιβίωσης.

Όταν η δασκάλα μας είπε : «Τους δώσανε καινούργια σπίτια, καινούργιους δρόμους, καινούργια σχολεία, αλλά τους κλέψανε τη ζωή», τη ζωή εννοούσε δεν εννοούσε την επιβίωση.

 Και η Γυάρος όπως και η Μακρόνησος , ο Άι Στράτης, το Τρίκερι για τη ζωή μιλάνε δεν μιλάνε για  επιβίωση. Μήνυμα ζωής περιέχουν, δεν περιέχουν μήνυμα επιβίωσης.

Σημείωση :  Δείτε  το χειρόγραφο του Παπαμαύρου. Στο αρχείο του Παιδαγωγού Κώστα Σωτηρίου έχει αναρτηθεί 

https://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2017/03/7121946.html