«Κατάτμηση μείζονος εκτάσεως» - «Αντιπαροχή»- «airbnb» ή «Βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων». Ας ανοικοδομήσουμε την «ιστορική μας μνήμη»

Περιβάλλον: Εσείς οι Αρχιτέκτονες, απ’ ότι διαβάζω, είστε σε σύγχυση τώρα τελευταία με το θέμα που προέκυψε με το airbnb την «βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων». Προσπαθείτε να βρείτε λύσεις, αλλά διαπιστώνω ότι αυτό δεν είναι εύκολο για σας.

Αρχιτέκτονας: Τα προβλήματα της πόλης είναι σύνθετα, έχουν ταξική κοινωνικό-οικονομική-πολιτική διάσταση. Αυτό που μπορεί να κάνει ο Αρχιτέκτονας είναι έχοντας αναλύσει την  ταξική κοινωνικό-οικονομική-πολιτική πραγματικότητα της πόλης, να προτείνει λύση στα προβλήματα. Το θέμα είναι ότι για να προτείνει λύση πρέπει να πάρει ταξική θέση. Αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα των Αρχιτεκτόνων. Πολλοί πιστεύουν ότι μπορούν να δώσουν λύσεις χωρίς να πάρουν ταξική θέση. Και αυτό γίνεται γιατί στους Αρχιτέκτονες καλλιεργείται η άποψη, την καλλιεργούν έντονα οι Αρχιτεκτονικές σχολές σήμερα και στην χώρα μας και αλλού,  ότι η  Αρχιτεκτονική και η Πολεοδομία είναι οι «Θεότητες» που λύνουν τα προβλήματα, και σαν «Θεότητες» είναι και πρέπει να είναι «αταξικές», ή το πολύ «ρομαντικά ανθρωπιστικές». - Έτσι σήμερα διατυπώνονται απόψεις με τίτλους ρομαντικούς όπως «Το δικαίωμα στη στέγη» , «Το δικαίωμα στην Πόλη» ή το «Αυτονόητο δικαίωμα στην κατοικία» κ.α- Για τον ίδιο λόγο καλλιεργείται  στους Αρχιτέκτονες, η άποψη ότι  «στον πολύπλοκο κόσμο της ταχύτητας που ζούμε σήμερα, τα Πολεοδομικά προβλήματα που παρουσιάζονται είναι προβλήματα που παρουσιάζει η σημερινή κοινωνία της ταχύτητας και δεν έχουν καμιά σχέση και σύνδεση με την βραδυκίνητη προηγούμενη κοινωνία. Η σύνδεση, η εξάρτηση και η σχέση με το παρελθόν μπορεί να περιοριστεί σε μια λέξη. Με μια λέξη με μορφή  «ετικέτας» μπορούμε να ξεμπερδέψουμε με το παρελθόν, και να ασχοληθούμε με το παρόν, αυτό απαιτεί η σημερινή  κοινωνία της ταχύτητας». Και σήμερα κυκλοφορούν αρκετές τέτοιες «ετικέτες», όπως «Η Αθήνα αναπτύχθηκε άναρχα Πολεοδομικά από την ίδρυσή της» , «η αντιπαροχή κατέστρεψε τις πόλεις μας μεταπολεμικά» , κ.α. Οι «ετικέτες» αυτές, λένε, αυτοί που τις επινόησαν,  «ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα και είναι αταξικές στο περιεχόμενό τους».  Δημιουργήθηκαν, ισχυρίζονται,  με μοναδικό σκοπό να διευκολύνουν τον Αρχιτέκτονα, να ξεμπερδέψει γρήγορα με το παρελθόν και τη σχέση του με το παρόν, χωρίς να χρονοτριβεί, και να προχωρήσει στη λύση του προβλήματος που έχει μπροστά του.

Σήμερα λοιπόν αρκετοί Αρχιτέκτονες, για την διευκόλυνσή τους, διαλέγουν μια από αυτές τις «ετικέτες», τις θεωρούν ιστορικά αποδεκτές, και τις χρησιμοποιούν στην «ιστορική ανασκόπηση» της έρευνάς τους. Είναι όμως αλήθεια ότι οι «ετικέτες» ανταποκρίνονται στην «ιστορική πραγματικότητα» και έχουν περιεχόμενο «αταξικό» ;   Ας δούμε τις δύο  «ετικέτες» που αναφέραμε παραπάνω:

  1.  «Η Αθήνα αναπτύχθηκε άναρχα Πολεοδομικά από την ίδρυσή της», και για το λόγο αυτό αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα. Αν όμως φτιάξουμε ένα χάρτη της Αθήνας με τις μεγαλοϊδιοκτησίες γης της εποχής και δούμε πως αυτές «κατατμήθηκαν» πως μεταβιβάστηκαν οι «κατατμημένες» ιδιοκτησίες και τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκαν, θα δούμε ότι η «κατάτμηση μείζονος εκτάσεως» ήταν ο «κανόνας» που επικράτησε στην πολεοδομική επέκταση της Αθήνας. Η μεγαλοϊδιοκτησία τεμάχιζε την ιδιοκτησία της με δικό της σχέδιο, με δρόμους πλάτους το πολύ 3,00-4,00μ, και δημιουργούσε οικόπεδα με εμβαδόν που αυτή όριζε, με τυφλά οικόπεδα όταν αυτό την εξυπηρετούσε. Η «κατάτμηση μείζονος εκτάσεως» ήταν νόμιμη συντάσσονταν συμβολαιογραφικές πράξεις, τα συμβόλαια πώλησης μεταγραφόταν νόμιμα στο υποθηκοφυλακεία, το Κράτος παρείχε κάθε ευκολία στην μεγαλοϊδιοκτησία. Μέχρι εδώ δεν βλέπουμε καμιά «αναρχία». Εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Η μεγαλοϊδιοκτησία  τεμαχίζει νόμιμα την ιδιοκτησία της,  πουλάει με νόμιμα συμβόλαια, τα υποθηκοφυλακεία της χώρας τα μεταγράφουν νόμιμα και όλα κυλούν «ήρεμα». Αυτό το κομμάτι της ιστορίας όμως άλλοι το παρακάμπτουν, άλλοι το αγνοούν θεληματικά, άλλοι προσπαθούν να το υποτιμήσουν και ισχυρίζονται ότι «ναι μεν η μεγαλοϊδιοκτησία είχε τον έλεγχο της κτηματαγοράς  αλλά οι κατώτερες τάξεις είναι αυτές που αντιδράσανε στις επιλογές του Κράτους να επιβάλλει  διατάξεις και κανονισμούς στην δόμηση και στον πολεοδομικό σχεδιασμό».  

Για να το δούμε λίγο  το πρόβλημα αυτό. Το Κράτος όταν ήθελε να εντάξει τις περιοχές αυτές στο σχέδιο ήταν προφανές ότι οι δρόμοι με πλάτος το πολύ 4,00μ δεν επαρκούσαν, τα τυφλά οικόπεδα δημιουργούσαν προβλήματα, έπρεπε να απαλλοτριώσει  οικόπεδα για να δημιουργήσει τους απαραίτητους κοινούς και κοινόχρηστους χώρους κ.α. Αυτό σήμαινε ρυμοτομήσεις οικοπέδων, απαλλοτριώσεις οικοπέδων κ.α. Αυτό λένε προκάλεσε την οργή των ιδιοκτητών, κανείς δεν λέει των νέων ιδιοκτητών, και οι ενστάσεις πέφτανε «βροχή» στις αρμόδιες Υπηρεσίες. Μάλιστα κάποιοι σημειώνουν «έκπληκτοι»: «Αιτήσεις που αμφισβητούσαν τις πολεοδομικές αποφάσεις ή ζητούσαν εξαίρεση, δεν καταθέτονταν μόνο από τους μορφωμένους πολίτες. Κατά τη διαδικασία ανοικοδόμησης των νεοελληνικών πόλεων ακόμα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα εξοικειώθηκαν με τα διάφορα πολεοδομικά και γραφειοκρατικά ζητήματα που ανέκυπταν. Έτσι, πολλές φορές «έβαζαν έναν γραφιά ή ένα μορφωμένο μέλος της οικογένειάς τους να τους  ετοιμάσει» τις όποιες ενστάσεις ή παρεμβάσεις»  .https://kompreser.espivblogs.net/2011/09/09/neoklasiki-poleodomia-mixanismos/

Από την σύντομη τούτη ιστορική κριτική ανασκόπηση βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η «πηγή» που δημιούργησε το πρόβλημα ήταν η «κατάτμηση μείζονος εκτάσεως» στην οποία το  Κράτος δεν επέβαλλε κανένα περιορισμό, αντίθετα στήριξε όλες τις κερδοσκοπικές επιλογές της «μεγαλοϊδιοκτησίας», και μετέφερε τις υποχρεώσεις της που προέκυπταν από την «Πολεοδόμηση» τής γης της στην «μικροϊδιοκτησία» επάνω στην οποία η «μεγαλοϊδιοκτησία» κερδοσκόπησε.

Η άποψη λοιπόν ότι η Αθήνα αναπτύχθηκε «άναρχα Πολεοδομικά» δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα. Η Αθήνα αναπτύχθηκε «Με ταξική ιεραρχία. Ικανοποιήθηκαν τα συμφέροντα της μεγαλοϊδιοκτησίας,  οι υποχρεώσεις της φορτώθηκαν στα λαϊκά στρώματα, τα λαϊκά στρώματα αντέδρασαν, και όταν τα λαϊκά στρώματα αντιδρούν, αντιδρούν «άναρχα», γι αυτό και η «έκπληξη» «περιμέναμε να υποβάλλουν ενστάσεις οι μορφωμένοι αλλά μας ήρθαν και οι αγράμματοι».  

Γίνεται τώρα φανερό ότι η «ετικέτα» ότι «Η Αθήνα αναπτύχθηκε άναρχα Πολεοδομικά από την ίδρυσή της» ούτε στην «ιστορική πραγματικότητα ανταποκρίνεται», ούτε έχει «αταξικό περιεχόμενο». Δημιουργήθηκε για να κρύψει «την ταξική ιεραρχία που τηρήθηκε. Ικανοποιήθηκαν όλα τα συμφέροντα της μεγαλοϊδιοκτησίας, που ανήκε στην κυρίαρχη τάξη του τόπου μας, και μετέφεραν τις υποχρεώσεις της στις πλάτες των λαϊκών τάξεων,». Δημιουργήθηκε όμως για να κρύψει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό και αυτό. Σου το ανέφερα όταν μιλήσαμε για την Νεοκλασική Αθήνα, σχετικά με τις «Αιτήσεις» για τις οποίες κάποιοι δηλώσαν «έκπληκτοι».  Να τι σου είπα: «Το ποσοστό των αγράμματων στην χώρα μας είναι εκείνη την εποχή γύρω στο 80%. Και όπως καταλαβαίνεις ανήκουν όλοι στις κατώτερες τάξεις. Στο λαό αυτό λοιπόν, αγράμματο στο μεγαλύτερο μέρος του, το Κράτος  του δίνει το « δήθεν δικαίωμα» να υποβάλλει «Γραπτώς Αιτήσεις» στην «καθαρεύουσα» για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Με τον τρόπο αυτό η κυρίαρχη τάξη καλλιέργησε και καθιέρωσε σιγά-σιγά τον τρόπο σχέσης  Πολίτη-Κρατικής Υπηρεσίας- Κρατικής εξουσίας που ήθελε να επιβάλλει.  Έτσι θεμελίωσε τη γραφειοκρατία, τη συναλλαγή, το μέσον, την εξυπηρέτηση, την εξάρτηση. Το τραπεζάκι του «εγγράμματου» έξω από τις Δημόσιες Υπηρεσίες που έγραφε τις «Αιτήσεις στην καθαρεύουσα» για λογαριασμό του πολίτη με το αζημίωτο, διατηρήθηκε στη χώρα μας μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970.  Η γραφειοκρατία όμως, η συναλλαγή, το μέσον, η εξυπηρέτηση, η εξάρτηση εμπλουτίστηκαν και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να ισχύουν. Γι αυτό σου είπα ότι το «δικαίωμα» είχε «ταξική διαβάθμιση» εμπεριείχε «ανταποδοτική υποχρέωση» και καλλιέργησε και «παραπλανητικές πολιτικές πεποιθήσεις» στις κατώτερες τάξεις.»  https://angelmois.blogspot.com/2013/04/blog-post.html

2.  «Η αντιπαροχή» ήταν εκείνη που κατάστρεψε τις πόλεις μας μεταπολεμικά».  Η «αντιπαροχή» ήταν και είναι, μια οικονομική συμφωνία ανάμεσα σε ιδιοκτήτη γης και σε κατασκευαστή, όπου ο ιδιοκτήτης γης «παρέχει» το οικόπεδό του στον κατασκευαστή ό οποίος με την σειρά του «οικοδομεί» και αποδίδει στον ιδιοκτήτη ένα μέρος από τις  αποπερατωμένες οριζόντιες ιδιοκτησίες. Τι υπόλοιπες έχει το δικαίωμα ο κατασκευαστής να τις πουλήσει σε όποιον θέλει. Αυτή είναι η αντιπαροχή στο «στενό οικονομικό της περιεχόμενο».

Τους όρους δόμησης (σύστημα δόμησης- Συντελεστή δόμησης- κάλυψη οικοπέδου και ύψος οικοδομής)  όμως με τους οποίους θα έχτιζε ο κατασκευαστής τους όριζε το Κράτος. Το Κράτος λοιπόν έχει την ευθύνη. Το Κράτος διαμόρφωνε επίσης  τα ρυμοτομικά σχέδια των περιοχών ορίζοντας τους κοινούς και κοινόχρηστους χώρους (πλάτη δρόμων- πάρκα- ελεύθεροι χώροι- χώροι Σχολείων- κ.α.)

Αν δούμε στην Αθήνα μεταπολεμικά  στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας το σύστημα δόμησης ήταν συνεχές, η κάλυψη του οικοπέδου 70-80% και αν στο ισόγειο υπήρχαν καταστήματα η κάλυψη έφτανε το 100% και ο «ακάλυπτος χώρος του οικοπέδου» ξεκινούσε από το ισόγειο και πάνω, το ύψος της οικοδομής έφτανε τους 7-8 ορόφους,  η αρτιότητα του οικοπέδου ήταν 200,00τμ και στην «παρέκκλιση» 112,50τ.μ. Την ίδια εποχή στο Παλαιό Ψυχικό και στην Φιλοθέη το σύστημα δόμησης ήταν πανταχόθεν ελεύθερο, η κάλυψη του οικοπέδου 40% και σε λίγα Ο.Τ. 50%, οι επιτρεπόμενοι όροφοι 3, και η αρτιότητα του οικοπέδου 400,00-500,00τ.μ αν θυμάμαι καλά.

Τις διαφορές αυτές στην δόμηση, τα ποσοτικά και ποιοτικά δηλαδή χαρακτηριστικά των περιοχών της πόλης,  δεν τις καθόριζε η «αντιπαροχή», είναι επιλογές της Πολιτικής ηγεσίας του Κράτους, και είναι αυτές που καθορίζουν την κατανομή των τάξεων στον χώρο της πόλης. «Αντιπαροχή» πραγματοποιήθηκε και στο Παλαιό Ψυχικό και στην Φιλοθέη  και στο κέντρο της Αθήνας. Τις ποσοτικές και ποιοτικές διαφορές της «αντιπαροχής» ανάμεσα στο Παλιό Ψυχικό και τους Αμπελόκηπους π.χ. τις καθόρισε το Κράτος, καθορίζοντας την Πολεοδομική ποιότητα των περιοχών, δεν τις καθόρισε η «αντιπαροχή», και τις καθόρισε με ταξικά κριτήρια.

Την Πολεοδομική ποιότητα  των περιοχών με κάλυψη οικοπέδου 70% με κτίρια σε επαφή το ένα με το άλλο, με κουζίνες και λουτρά να φωτίζονται και να αερίζονται από φωταγωγούς 1,20μx1,20μ, με κοινόχρηστους εσωτερικούς διαδρόμους πλάτους 1,00μ,, δεν τις καθόρισε η «αντιπαροχή» τις καθόρισε το Κράτος, αυτό επέλεξε αυτή την ποιότητα  κατοικίας για τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Τα ανήλιαγα και υγρά υπόγεια που πουλιόταν τότε σαν «διαμερίσματα» από τους εργολάβους, το Κράτος μπορεί να μην τους έδωσε πολεοδομική νομιμότητα, τους έδωσε όμως συμβολαιογραφική νομιμότητα, αφού νόμιμα μεταβιβάζονταν,  και  οι δημόσιες Υπηρεσίες όπως τα υποθηκοφυλακεία  νόμιμα μετέγραφαν το συμβόλαια.

Η ιστορική πραγματικότητα λοιπόν μας λέει ότι το Κράτος καθόρισε την Πολεοδομική ποιότητα των περιοχών της πόλης, και όχι η «αντιπαροχή». Η «αντιπαροχή» ανέλαβε απλώς «εργολαβία» να τηρήσει τις «ταξικές επιλογές» της Πολεοδομικής ποιότητας των διάφορων περιοχών της πόλης, που το Κράτος καθόρισε.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η «ετικέτα» «η αντιπαροχή κατέστρεψε τις πόλεις μας»  ούτε στην «ιστορική πραγματικότητα» ανταποκρίνεται, ούτε έχει «αταξικό περιεχόμενο». Δημιουργήθηκε για να κρύψει ότι το «Κράτος καθόρισε με ταξική ευλάβεια την Πολεοδομική ποιότητα των περιοχών της Πόλης, και ανέθεσε στην «αντιπαροχή» να εκτελέσει με την ίδια ευλάβεια την ταξική εκτέλεση του έργου. Και όπως συνήθως συμβαίνει, ο ηθικός αυτουργός αθωώνεται, αλλά ο  εκτελεστής καταδικάζεται». Και αυτό κάνει και η «ετικέτα» που δημιουργήθηκε «καταδικάζει τον εκτελεστή και αθωώνει  πανηγυρικά τον ηθικό αυτουργό».

Βλέπουμε λοιπόν ότι μια πιο προσεκτική ματιά στις δύο αυτές «ετικέτες», μας δείχνει ότι αυτές, ούτε «αταξικές» είναι στο περιεχόμενό τους, ούτε «ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα». «Ανταποκρίνονται στην ιστορική πραγματικότητα που η κυρίαρχη τάξη καλλιεργεί για να στηρίξει τα ταξικά της συμφέροντα».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα με το «airbnb» τη «βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων». Ας δούμε το πρόβλημα στην Αθήνα όπου είναι πιο έντονο.  Μας λένε, λοιπόν να μην αναρωτηθούμε:  1. Γιατί και με ποιο τρόπο υποβαθμίστηκε το κέντρο της Αθήνας 2. Ποιος ωφελήθηκε και ποιος ζημιώθηκε από την υποβάθμιση. 3. Ποια κοινωνικά στρώματα αποχώρησαν και γιατί από το κέντρο την περίοδο της υποβάθμισης, που εγκαταστάθηκαν τα στρώματα αυτά, και ποια νέα κοινωνικά στρώματα εγκαταστάθηκαν στις περιοχές του κέντρου την περίοδο της υποβάθμισης. 3. Ποιοι αγόρασαν ακίνητα στην περίοδο της υποβάθμισης του κέντρου, που πως, και πως τα εκμεταλλεύτηκαν κατά την περίοδο της υποβάθμισης και πως σήμερα. 5. Ποιος ο σκοπός των νόμων τακτοποίησης αυθαιρέτων και ποιους εξυπηρετεί. 6. Γιατί ο νέος ΝΟΚ (Νέος Οικοδομικός Κανονισμός)  του 2012 και ποιόν εξυπηρετούν τα άρθρα 10 και 11. 7. Η «επιχείρηση σκούπα» των Λοβέρδου- Χρυσοχοϊδη ποιο σκοπό είχε, όπως ποιο σκοπό εξυπηρέτησε  η σύλληψη των καταληψιών της Βίλας Αμαλία. 8. Ποιόν σκοπό είχε το Rethink Athens –Ξανασκέψου την Αθήνα- που τόσο διαφημίστηκε από όλη την Πολιτική ηγεσία του τόπου –όλοι ήταν παρόντες στην εκδήλωση -  και γιατί τόσο εύκολα εγκαταλείφθηκε. 9. Γιατί από την αρχή της κρίσης η ιδιόκτητη κατοικία δέχεται τόσο μεγάλη επίθεση 10. Γιατί το «airbnb» πραγματοποιείται χωρίς κανένα Πολεοδομικό περιορισμό 11. Ποια η σχέση της «βραχυχρόνιας μισθωτής εργασίας» με την «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας» και πως επηρεάζουν  την διαμόρφωση της πόλης.

Όλα αυτά, είναι περιττά, μας λένε, μην ασχολείστε. Ασχοληθείτε με το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους μικροϊδιοκτήτες και τους ενοικιαστές. Αν θέλετε να βρείτε ομοιότητες με το παρελθόν, εμείς σας λέμε ότι υπάρχουν ομοιότητες με την αντιπαροχή της μεταπολεμικής περιόδου. Να τι λέει η ιστορία : «κερδισμένοι οικονομικά από τη μέθοδο της αντιπαροχής ήταν οι μικροί ιδιοκτήτες οικοπέδων που έδιναν το οικόπεδό τους στον κατασκευαστή, ο οποίος σε αντάλλαγμα τους έδινε νεόδμητα διαμερίσματα. Τώρα ο μικροϊδιοκτήτης με το airbnb μπορεί να εισπράξει από ενοίκια διπλάσια και τριπλάσια από αυτά που εισπράτει τώρα. Είναι ο νέος τρόπος πλουτισμού της μικροϊδιοκτησίας».

Και αρκετοί Αρχιτέκτονες σήμερα ασχολούνται με το πρόβλημα ανάμεσα σε μικροϊδιοκτήτες και ενοικιαστές, παρομοιάζουν το «φαινόμενο airbnb» με το «φαινόμενο της αντιπαροχής» και προσπαθούν να το λύσουν.

Η ιστορία όμως λέει και κάτι άλλο: Με την «αντιπαροχή» οι Κυβερνήσεις της χώρας μας καθόρισαν με ταξική ευλάβεια την κατανομή των τάξεων στην Πόλη, και την ανάλογη ποιότητα της κατοικίας για τις διάφορες τάξεις , και ανέθεσαν στην «αντιπαροχή» να την εκτελέσει με την ίδια «ευλάβεια», και την εκτέλεσε. Η πίεση για κατοικία ήταν τότε μεγάλη, αφού τα χωριά  ερήμωσαν γιατί ο αγρότης πεινούσε, δεν μπορούσε να ζήσει τα παιδιά του, και ήλθε στην Πόλη να βρει μεροκάματο. Οι Κυβερνήσεις της χώρας μας λοιπόν, καθόρισαν την Πολεοδομική ποιότητα των περιοχών, και την καθόρισαν με ταξικά κριτήρια, ο λαός μπορούσε να μείνει σε υπόγεια υγρά και ανήλια, σε διαμερίσματα με κουζίνες και λουτρά και καμιά φορά και δωμάτια να αερίζονται με φωταγωγούς, δική μας ανακάλυψη είναι αυτό, να περπατά σε στενούς και ανήλιους δρόμους σε πεζοδρόμια 40εκ.  να μην έχει πάρκα να παίζουν τα παιδιά, γιατί η απαλλοτρίωση καθυστερούσε, να μην έχει σχολείο γιατί το Υπουργείο της Παιδείας δεν είχε χρήματα να απαλλοτριώσει το οικόπεδο, να μην….να μην… Αυτά όλα η σημερινή ιστορία τα ξεχνά και ασχολείται μόνο με τον «μικροϊδιοκτήτη» που είχε ένα οικόπεδο και πήρε σε αντάλλαγμα «δύο διαμερίσματα».

Κανείς δεν αναρωτιέται γιατί τότε οι περιοχές αυτές, θεωρούνταν αναβαθμισμένες για το λαό, ποια ήταν η ποιότητα της Πόλης που πλήρωσε ακριβά ο λαός για να κατοικήσει; Ποιος την καθόρισε αυτή την ποιότητα;

Ας δούμε σύντομα και το πρόβλημα ανάμεσα σε «μικροϊδιοκτήτες και ενοικιαστές». Το πρόβλημα  δημιουργήθηκε για δύο λόγους: 1. Η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας, εδώ και χρόνια μιλά για την αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας. Η ντόπια κυρίαρχη  τάξη, αφού υποβάθμισε το κέντρο της Αθήνας, έχουμε ασχοληθεί παλαιότερα με αυτό, την έπιασε ο «πόνος» να το βλέπει έτσι και αποφάσισε να το αναβαθμίσει. Είχε αγοράσει όμως ακίνητα στο κέντρο «κοψοχρονιά» γι αυτό και το υποβάθμισε. Είδε όμως ότι παρ’ όλη την προσπάθειά της, και παρ’  όλη την Κυβερνητική στήριξη, την «επιχείρηση σκούπα»  των Χρυσοχοϊδη-Λοβέρδου, την σύλληψη των καταληψιών της Βίλας Αμαλία, την διοχέτευση φασιστικών στοιχείων στο κέντρο, την βοήθεια των ΜΜΕ, το «Ξανασκέψου την Αθήνα», τους πλειστηριασμούς,  αυτό δεν είναι εύκολο. Καθυστερεί. Αφού λοιπόν διατήρησε την υποβάθμιση όσο της χρειαζόταν για να αγοράζει «κοψοχρονιά» ακίνητα, και αφού έχει τώρα στην κατοχή της ακίνητα στις περιοχές που θέλει εκείνη να πραγματοποιήσει το «όνειρό» της, αποφάσισε να «εντατικοποιήσει» τις διαδικασίες για την πραγματοποίηση του «ονείρου» της, και προώθησε το «airbnb». Σε κανένα δεν κάνει εντύπωση γιατί αυτό ήρθε στην Χώρα μας το 2015, και εντατικοποιήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια,  ενώ στις άλλες χώρες έχει πάει πολύ πιο πριν; Το έδωσε, με την συνδρομή της Κυβέρνησης, με αγοραίες παροχές σε όσους θέλουν να κερδίσουν, με κανένα δικαίωμα σε όσους θίγονται, τρία χρόνια τώρα η Κυβέρνηση δεν βρήκε χρόνο να βάλει κανένα Πολεοδομικό περιορισμό. Γιατί άραγε; Να γιατί 2. Η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας θέλει η συζήτηση για το  ζήτημα της αναβάθμισης του κέντρου, να  μην αφορά πια τις δικές της επιδιώξεις και τα προβλήματα που δημιουργούν αυτές οι επιδιώξεις στα λαϊκά στρώματα. Γιατί, έχει ποια και νέες επιδιώξεις, και οι επιδιώξεις αυτές έχουν στόχους βαριά αντιλαϊκούς. Γι’ αυτό σου είπα παραπάνω πρέπει να δούμε την σχέση της «βραχυχρόνιας μισθωτής εργασίας» με την «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας» και πως επηρεάζουν  την διαμόρφωση της πόλης. Έτσι λοιπόν «έδωσε» το «airbnb» «ελεύθερα» λέει εκείνη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι όταν η κυρίαρχη τάξη μιλά για «ελευθερία» μιλά για την δική της «ελευθερία», δημιούργησε ένα «ζήτημα» με περιορισμένο περιεχόμενο «ασχοληθείτε με τον πόλεμο μικροϊδιοκτητών και ενοικιαστών μην ασχολείστε με τίποτε άλλο, αυτό πρέπει να λύσετε».

Και αρκετοί Αρχιτέκτονες «δανείστηκαν την ετικέτα»  που τους σέρβιρε η κυρίαρχη τάξη, «το airbnb είναι σαν την αντιπαροχή», πιστεύουν ότι αυτή «ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα»  και πάνω απ’ όλα είναι πεισμένοι ότι η λύση που θα δώσουν θα έχει «αταξικό» περιεχόμενο.

 Δεν είναι όμως έτσι. Η «ιστορική τους μνήμη» εμπλουτίστηκε με μια ««ετικέτα» που δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα. Ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα που η κυρίαρχη τάξη καλλιέργησε για να στηρίξει τα ταξικά της συμφέροντα. Και όταν η «ιστορική μνήμη»  υποτάσσεται στην τάξη που την καλλιεργεί, περιορίζεται, δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα στο σύνολό της, και δεν μπορεί να βρει άλλη λύση πέρα από αυτή που ικανοποιεί τα συμφέροντα της τάξης τής οποίας την «ιστορική μνήμη» αποδέχτηκε.

Ο Αρχιτέκτονας πρέπει να έχει πλατιά και οικοδομημένη «ιστορική μνήμη» η οποία να περιλαμβάνει την μελέτη και την ιστορική διαδρομή όλων των τάξεων που λειτουργούν στον χώρο της Πόλης. Η πλατιά «ιστορική του μνήμη», η «ιστορική του εμπειρία» όπως λέμε, τον βοηθάει να επιλέξει την ταξική του θέση, να την εμπλουτίσει με  δομημένα επιχειρήματα, και να δώσει λύσεις  τεκμηριωμένες. 

Το θέμα της «βραχυχρόνιας μίσθωσης ακινήτων» δεν λύνεται με εκφράσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά στοχεύουν μόνο «να συγκινούν συγχρόνως θύματα και θύτες»

Περιβάλλον: Είδες το airbnb βρήκε και την απόδοσή του στην Ελληνική γλώσσα. Λέγεται «βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων».

Αρχιτέκτονας: Ναι.

Περιβάλλον: Τι «ναι», αυτό έχεις να πεις μόνο;

Αρχιτέκτονας: Τι να σου πω. Μετά την «βραχυχρόνια μισθωτή εργασία» έχουμε και την «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας».     

Περιβάλλον: Κάποιοι όμως λένε ότι : πρέπει να δούμε την «δυνατότητα επανακατοχύρωσης του αυτονόητου δικαιώματος στην κατοικία». Μάλιστα έγινε και εκδήλωση που διοργάνωσε η  «Πολιτική – Πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής»  με θέμα: «Το Airbnb στη σύγχρονη πόλη και η επανακατοχύρωση του δικαιώματος στην κατοικία.». Μπορείς να διαβάσεις την ανακοίνωση εδώ: Το Airbnb στη σύγχρονη πόλη και η επανακατοχύρωση του δικαιώματος στην κατοικία.

Αρχιτέκτονας: Την διάβασα.

Περιβάλλον: Και τι έχεις να πεις;

Αρχιτέκτονας: Πρώτα –πρώτα το «δικαίωμα στην κατοικία» ποτέ δεν ήταν «αυτονόητο» για τα λαϊκά στρώματα στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ήταν «αυτονόητο» για την κυρίαρχη τάξη όχι όμως για τα λαϊκά στρώματα. Μια ματιά στην ιστορία να ρίξουμε θα το διαπιστώσουμε.

Περιβάλλον: Ας βγάλουμε το «αυτονόητο» και ας μιλήσουμε για την «επανακατοχύρωση του δικαιώματος στην κατοικία».

Αρχιτέκτονας: Γιατί πότε ήταν «κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην κατοικία για τα λαϊκά στρώματα» για να χρειάζεται «επανακατοχύρωση»; Στην καπιταλιστική κοινωνία «κατοχυρωμένα» είναι μόνο τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων δεν είναι ποτέ «κατοχυρωμένα» είναι πάντα «διαπραγματεύσιμα». Όταν μιλάμε για τόσο σοβαρά θέματα καλό θα ήταν να χρησιμοποιούμε λέξεις  που να εκφράζουν την πραγματικότητα.

Περιβάλλον:  Τι θέλεις να πεις δηλαδή;

Αρχιτέκτονας: Θα σου πω. Η «βραχυχρόνια μισθωτή εργασία» με τους όρους και τα χαρακτηριστικά που η κυρίαρχη τάξη επέβαλε στα λαϊκά στρώματα, όρους δουλείας δηλαδή, απαιτεί, εκτός των άλλων, ο «βραχυχρόνια μισθωτός εργαζόμενος» να μπορεί να μετακινηθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, της εργοδοσίας δηλαδή.  Η «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας», ικανοποιεί την απαίτηση του κεφαλαίου να δημιουργηθούν περιοχές με απόθεμα παροχής από τα λαϊκά στρώματα «βραχυχρόνιας μισθωτής εργασίας». Και όπως η «βραχυχρόνια μισθωτή εργασία» στολίστηκε από την κυρίαρχη τάξη με «φανταχτερά στολίδια» «ελευθερία επιλογής, ανεξαρτησία, ελεύθερη μετακίνηση κ.α.» έτσι τώρα και η «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας» στολίζεται ανάλογα. Η κυρίαρχη τάξη αφού επέβαλε την «βραχυχρόνια μισθωτή εργασία» δημιουργεί, και την περνάει σαν «παροχή στον βραχυχρόνια μισθωτό εργαζόμενο», την «βραχυχρόνια μίσθωση κατοικίας». Στην διαδικασία αυτή «εγκλωβίζει» όπως πάντα έκανε, είναι το απαραίτητο στήριγμά της προκειμένου να διατηρεί ένα κοινωνικό στρώμα ενδιάμεσο για να αποδυναμώνει κάθε φορά τον ανταγωνισμό των τάξεων,  τα μεσαία και μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας δίνοντάς τους την «μεγάλη ευκαιρία να γίνουν και αυτοί εκμισθωτές βραχυχρόνιας μίσθωσης της ιδιοκτησίας τους», όπως παλαιότερα έκανε με την «αυθαίρετη εξοχική κατοικία» δίνοντάς τους την «ψευδαίσθηση ότι έτσι μόνο πραγματοποιεί το μέχρι τότε απραγματοποίητο όνειρο ζωής»  όπως αργότερα της «έδωσε την ευκαιρία της μεζονέτας» καλλιεργώντας την άποψη ότι «μόνο με την μεζονέτα κατακτά κανείς κοινωνική θέση περιωπής».

  

Εάν θέλουμε λοιπόν να δούμε το πρόβλημα, να το αναλύσουμε και να δούμε τι επιλογές έχουν τα λαϊκά στρώματα να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να το απομονώνουμε, και χρησιμοποιώντας εκφράσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά που στοχεύουν να «συγκινούν συγχρόνως  θύματα και θύτες», να ψάχνουμε λύσεις.

Ας αναρωτηθούμε: γιατί η «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων» που πραγματοποιήθηκε από το 1955 μέχρι το 2011 είναι σήμερα «κατηγορούμενη», ενώ η «νέα λαϊκή αυθαιρεσία» που πραγματοποιείται σήμερα και έχει σαν αντικείμενο την «αυθαίρετη αλλαγή χώρου με χρήση κατοικίας σε χώρο με χρήση παροχής ξενοδοχειακών υπηρεσιών» -airbnb- είναι «ευνοούμενη»; Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί κάηκε-«εξέπνευσε»- το Μάτι.

     

Περιβάλλον: Μεγάλη συζήτηση γίνεται σήμερα για την αυθαίρετη δόμηση, με αφορμή την πυρκαγιά στο Μάτι που έφερε τόσους νεκρούς.

Αρχιτέκτονας: Μιλάμε για την «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων», αυτή είναι σήμερα η «κατηγορούμενη». Αυτό να μην το ξεχνάμε.  

Αν ρίξουμε μια ματιά στις χρονικές περιόδους που «πραγματοποιήθηκε αυθαίρετη δόμηση από τα  λαϊκά στρώματα» στη Χώρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι είναι περίοδοι που η αντιδραστική κυρίαρχη τάξη του τόπου μας αισθάνεται ότι  τα πολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα  κινδυνεύουν. Ας την δούμε.  

Στην πρώτη περίοδο, τέλος του 1950 αρχές της δεκαετίας του 1960, η εσωτερική μετανάστευση φέρνει στις μεγάλες Πόλεις, κυρίως Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μεγάλα τμήματα αγροτικού πληθυσμού που από την γεωργία  δεν μπορούσε να ζήσει, και έρχεται στην Πόλη και γίνεται εργάτης, θυρωρός, κλητήρας, μικροπωλητής κ.α.   Στις εκλογές του 1958 η Ε.Δ.Α είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Η αντιδραστική κυρίαρχη τάξη του τόπου μας, ανησυχεί. Εκμεταλλεύεται λοιπόν την ανάγκη για στέγη των στρωμάτων αυτών της κοινωνίας, και «παραχωρεί την αυθαίρετη δόμηση».

Στην δεύτερη περίοδο, μετά την χούντα, τα λαϊκά στρώματα ζητούν εκδημοκρατισμό της χώρας, καλύτερες συνθήκες ζωής, τα αριστερά κόμματα είναι σε άνοδο, η κυρίαρχη τάξη δεν θέλει να προχωρήσει στον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας, και πως άλλωστε να θέλει αφού είναι σφοδρά αντιδραστική. «Παραχωρεί» λοιπόν την «αυθαίρετη δόμηση της εξοχικής κατοικίας στα λαϊκά στρώματα» και καλλιεργεί  την παραπλανητική πεποίθηση ότι η «αυθαίρετη εξοχική κατοικία» αναβαθμίζει την «ποιότητα της ζωής του λαού».

Η τρίτη  περίοδος ξεκινά στην δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό έχει πια συμβιβαστεί με την βαθειά αντιδραστική κυρίαρχη τάξη του τόπου μας, ο λαός όμως ακόμη έντονα πολιτικοποιημένος αντιδρά. Η κυρίαρχη τάξη καταλαβαίνει ότι για να συνεχίσει να κυβερνά αυτόν τον τόπο, πρέπει η ψήφος του λαού να απολιτικοποιηθεί, και ξεκινά την προπαγάνδα «απολιτικοποίησης» του λαού, καλλιεργώντας την παραπλανητική  άποψη ότι η «ψήφος συναλλαγής» έχει αξία, η «πολιτική ψήφος» είναι ξεπερασμένη. Δίνει λοιπόν την «αυθαίρετη δόμηση στα λαϊκά στρώματα» εμπλουτισμένη με τόση «συναλλαγή» όσο ποτέ άλλοτε, και πετυχαίνει τον σκοπό της.

Από την σύντομη τούτη ιστορική ανασκόπηση βλέπουμε ότι η «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων» ήταν ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας, με στόχο  να αποπροσανατολίσει τμήματα των λαϊκών στρωμάτων από τα πραγματικά τους προβλήματα και να τα οδηγήσει σε εκλογικές συμπεριφορές εξυπηρετικές στα συμφέροντά της. Για το λόγο  αυτό και η «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων» στη χώρα μας έχει διαφορετικά «πολεοδομικά χαρακτηριστικά» στις τρεις χρονικές περιόδους που πραγματοποιήθηκε. Και έχει διαφορετικά «χαρακτηριστικά» γιατί στην πρώτη περίοδο θέλει να εγκλωβίσει  τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, να μην πολιτικοποιηθούν, και το κάνει καλλιεργώντας τον φόβο, την υποταγή, στην δεύτερη περίοδο ικανοποιεί την μικροαστική τάξη που θέλει να ανέβει κοινωνικά και οικονομικά, και αισθάνεται ότι την χάνει από το εκλογικό της σώμα, και στην τρίτη περίοδο απευθύνεται και στην μικροαστική με τους ημιυπαίθριους και στην μεσοαστική με τις μεζονέτες, τάξεις και οι δύο στήριγμά της στις οποίες καλλιεργεί μέσω της «αυθαίρετης δόμησης» τις νέες «κοινωνικές αξίες» που θέλει να επιβάλλει για να συνεχίζουν να την στηρίζουν.

Και ότι ο στόχος της ήταν η «εξασφάλιση του εκλογικού αποτελέσματος» αποδεικνύεται και από την συμπεριφορά της απέναντι σ’ αυτούς που  «αυθαιρέτησαν». Και  στις τρεις χρονικές περιόδους εφαρμόζει την ίδια τακτική.  Ανάλογα με τον σκοπό που θέλει να πετύχει άλλοτε τους  θυμίζει ότι «είναι αυθαίρετοι», και πρέπει να αισθάνονται υποχρεωμένοι που το Κράτος «κάνει τα στραβά μάτια», αλλά για να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια, πρέπει και αυτοί να φροντίσουν να μην αλλάξουν τα πράγματα, γιατί αν αλλάξουν «δεν εγγυάται τίποτε», άλλοτε, δηλώνει ότι  καταλαβαίνει τα προβλήματα  που αντιμετωπίζουν υπόσχεται νομιμοποιήσεις, υπόσχεται ένταξη στο σχέδιο, υπόσχεται έργα. Η «ψήφος» είναι άμεση και προηγείται οι «υποσχέσεις» μπαίνουν σε σχέδια «μακράς πνοής» που σημαίνει «πάρτε βαθιά εισπνοή, κρατήστε την ανάσα σας, και περιμένετε».

Το κέρδος βέβαια της κυρίαρχης τάξης δεν ήταν μόνο πολιτικό ήταν και οικονομικό, αφού στην πρώτη και δεύτερη γενιά αυθαιρέτων, η αυθαίρετη δόμηση πραγματοποιήθηκε σε εκτάσεις που η μεγαλοϊδιοκτησία προχωρούσε σε «κατάτμηση μείζονος εκτάσεως» χαράσσοντας δρόμους και τεμαχίζοντας την ιδιοκτησία της σε μικρά οικόπεδα, ανάλογα με τα συμφέροντά της, ενώ στην τρίτη γενιά χρησιμοποίησε την σύσταση καθέτου συνιδιοκτησίας με την οποία και πάλι τεμάχιζε την ιδιοκτησία της, χωρίς να χαράσσει όμως τους δρόμους, τους χάρασσε πια το Κράτος για λογαριασμό της.

Περίπου 50 χρόνια κράτησε η «προστασία» της «αυθαίρετης δόμησης των λαϊκών στρωμάτων» από την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας. Ο Αντώνης Τρίτσης προσπάθησε να την καταργήσει και τον πολέμησε με κάθε μέσο. Ας δούμε γιατί. Είναι ενδεικτικό του τρόπου λειτουργίας της κυρίαρχης τάξης στη χώρας μας.

Ο Τρίτσης σαν Υπουργός Περιβάλλοντος το 1981 προχωρά στην μείωση των συντελεστών δόμησης σε όλη σχεδόν την Χώρα κατά 20% περίπου, νομοθετεί ότι οι νέες περιοχές που θα ενταχθούν στο σχέδιο θα έχουν συντελεστή δόμησης από 0,40 έως 0,80, νομοθετεί ότι για να συνδεθεί μια οικοδομή οριστικά με τα δίκτυα  κοινής ωφέλειας θα πρέπει να προηγηθεί αυτοψία από την αρμόδια Πολεοδομία, νομοθετεί  τους όρους νομιμοποίησης αυθαιρέτων, και ορίζει ότι δεν θα νομιμοποιηθούν αυθαίρετα που θα κατασκευαστούν μετά την ημερομηνία που ορίζει ο Ν1337/1983 -31/12/1982 αν θυμάμαι καλά- νομοθετεί τους όρους ένταξης των περιοχών  στο σχέδιο, και οργανώνει και «γενικές συνελεύσεις» στις περιοχές αυτές για να εξηγήσει τον Νόμο.

Τα μεγαλοκατασκευαστικά και μεγαλοϊδιοκτησιακά συμφέροντα του τόπου ξεσηκώνονται. Τα μεγαλοκατασκευαστικά δηλώνουν ότι η μείωση συντελεστή θα προκαλέσει τον «θάνατο» στην οικοδομή, τα δε μεγαλοϊδιοκτησιακά δηλώνουν ότι ο μικρός συντελεστής (0,4-0,8) μειώνει της αξίας της μεγαλοϊδιοκτησίας τους, γιατί μειώνει την εκμετάλλευση γης.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον «κατεβάζει από το τραίνο» το 1984, πιεζόμενος από αυτά ακριβώς τα συμφέροντα.

Το αποτέλεσμα: η «οριστική σύνδεση των οικοδομών με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας» αδρανοποιείται, ενεργοποιείται η «προσωρινή», γι αυτό από το 1985 και μετά όλες οι οικοδομές έχουν «προσωρινή σύνδεση με τα δίκτυα», και στην ουσία  καταργείται η «αυτοψία». Ο μικρός συντελεστής δεν επηρεάζει πια γιατί «επιτρέπεται κάθε υπέρβαση» αφού δεν υπάρχει «αυτοψία». Και οι εντάξεις στο σχέδιο των περιοχών με αυθαίρετη δόμηση ήδη πραγματοποιημένη πριν από τις 31/12/1982, έπονται, γιατί προηγούνται οι εντάξεις στο σχέδιο νέων περιοχών όπου η μεγαλοϊδιοκτησία έχει ακόμη «ελεύθερες εκτάσεις γης».

Αυτή η «αυθαίρετη δόμηση» είναι σήμερα η «κατηγορούμενη». Και είναι «κατηγορούμενη» για δύο λόγους: Πρώτος γιατί η κυρίαρχη τάξη δεν χρειάζεται πια την υποστήριξή της στους νέους «κερδοσκοπικούς  στόχους» που έχει προγραμματίσει και δεύτερος γιατί  ζητάει  να πραγματοποιηθούν  οι «υποσχέσεις», τα «σχέδια μακράς πνοής» που της έχουν υποσχεθεί, γιατί δεν μπορεί πια να «περιμένει κρατώντας την ανάσα, θα εκπνεύσει». Για τον πρώτο λόγο η κυρίαρχη τάξη δεν ανησυχεί, θα βρει άλλα λαϊκά τμήματα να την στηρίξουν. Ο δεύτερος όμως την «θορυβεί» γιατί της κόβει την «ανάσα σε χρήμα». Ας συνεχίσουμε όμως.

Ο πολεοδομημένος  χώρος της χώρας είναι πια κορεσμένος. Οι πόλεις δεν μπορούν να επεκταθούν περισσότερο. Οι συνεχείς επεκτάσεις των προηγούμενων χρόνων έχουν καλύψει κάθε όριο επιτρεπτό.

Η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας το  αντιλαμβάνεται, μετά από το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων, και αλλάζει προσανατολισμό. Στρέφεται  λοιπόν στην αναβάθμιση συγκεκριμένων δομημένων περιοχών των πόλεων, που η ίδια υποβάθμισε τα προηγούμενα χρόνια.

Αντιμετωπίζει όμως δύο εμπόδια. Το πρώτο είναι ότι πρέπει να αποκτήσει ελευθερία και νομιμότητα για να πραγματοποιήσει τις νέες επιλογές της, και δεύτερο ότι η μικρή ιδιοκτησία που τα προηγούμενα χρόνια ήταν εξυπηρετική στους τότε στόχους της σήμερα είναι εμπόδιο.

Ζητά λοιπόν και πετυχαίνει την σύνταξη Νέου Οικοδομικού Κανονισμού, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της. Ζητά την αποδέσμευση των έργων για τα οποία ενδιαφέρεται από τον συνήθη Οικοδομικό Κανονισμό, επινοεί τον ορισμό «στρατηγικής επένδυσης» και τα αποδεσμεύει. Επινοεί την «Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων» που επί της ουσίας είναι «Μελέτη Περιβαλλοντικών Εκπτώσεων με επιπτώσεις στο Λαό» (βλέπε Σκουριές στη Χαλκιδική, «Ελληνικό, Γήπεδο της ΑΕΚ κ.α.) αλλά αυτό δεν την αφορά. Ζητά  το κλείσιμο των Πολεοδομιών της Χώρας, και το πετυχαίνει. Ζητά να περάσει ο έλεγχος των κατασκευών σε ιδιώτες Μηχανικούς και το πετυχαίνει.

Σκοντάφτει όμως στο βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, αυτό της μικρής ιδιοκτησίας, και ιδίως στην μικρή οριζόντια ιδιοκτησία στις περιοχές που θέλει να επέμβει. Ανακοινώνει λοιπόν με τυμπανοκρουσίες και μεγάλη υπερηφάνεια ότι θα αντιμετωπιστεί το «Μεγάλο θέμα της αυθαίρετης δόμησης». Εδώ βρίσκει πάλι αντιμέτωπο τον Τρίτση, γιατί ανακαλύπτει, όχι ότι δεν το ήξερε, απλώς για να εντυπωσιάσει η ίδια και να λοιδορήσει τον Τρίτση  για άλλη μια φορά, ότι «νομιμοποίηση αυθαιρέτων» δεν μπορεί να κάνει για όσα έχουν κτιστεί μετά την 31/12/1982.

Ανακοινώνει λοιπόν ότι «προχωρά» σε «τακτοποίηση», επινοεί και το «περιβαλλοντικό ισοζύγιο» που μόνο «ισοζύγιο» δεν είναι, και ξεκινά την «τακτοποίηση» των «αυθαιρέτων των λαϊκών στρωμάτων». Η «τακτοποίηση» όμως έχει χρονική διάρκεια και εμπεριέχει  εξάρτηση, και επειδή δεν θέλει να το αντιληφθεί αυτό ο λαός, τα φερέφωνά της μιλούν για «νομιμοποίηση» στα πάνελ, και κανείς δεν τους διορθώνει.  

Με την «ευκαιρία» αυτή βάζει στον ίδιο νόμο, στο ίδιο σακί, όλα τα ακίνητα που έχουν κτιστεί μετά το 1955.Οι δηλώσεις γίνονται μέσω του ΤΕΕ, δεν ελέγχονται, θα ελεγχθεί στο  μέλλον το 5% - γελοιότητα καραμπινάτη- την ευθύνη τη δήλωσης την έχει ιδιώτης Μηχανικός, που δεν ελέγχεται για τις γνώσεις του, βασικές γνώσεις που απαιτούνται είναι να γνωρίζει ΓΟΚ55, ΓΟΚ73, ΓΟΚ85 και την τροποποίηση του 2000, και δεν είναι  αυτό εύκολο για τους Μηχανικούς του σήμερα, οι απαντήσεις που δίνει το ΤΕΕ σε ερωτήματα Μηχανικών είναι προφορικές και δεν  κατοχυρώνουν τον  Μηχανικό για τις επιλογές του στη σύνταξη της δήλωσης, που σημαίνει ότι ο Μηχανικός γίνεται εύκολα υπόδικος και το ΤΕΕ δεν φέρει καμιά ευθύνη, και τελικά αυτός που μένει εντελώς απροστάτευτος είναι ο ιδιοκτήτης.

Αυτό είναι το πνεύμα του Νόμου για τα «αυθαίρετα των λαϊκών στρωμάτων». Η «τακτοποίηση της αυθαίρετης δόμησης των λαϊκών στρωμάτων» με τον τρόπο που γίνεται εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης ντόπιας και ξένης. Τα «λαϊκά στρώματα» θα πληρώσουν την «τακτοποίηση» αλλά στον Ν4495/2017 δεν δεσμεύεται να διαθέσει τα  «χρήματα που θα εισπραχθούν από τα πρόστιμα αποκλειστικά στις περιοχές για τις οποίες εισπράχθηκαν»,  και λέει  –ξεδιάντροπα- ότι τα χρήματα θα διατεθούν μετά την «ολοκλήρωση του Νόμου 4495/2017 και μετά την εκπόνηση μελετών  που θα συνταχθούν με προτεραιότητα που θα οριστεί από τις Υπηρεσίες του Υπουργείου».  Αυτή  είναι «καραμπινάτη κοροϊδία των λαϊκών στρωμάτων». Σημαίνει «πληρώστε τώρα» γιατί χρειάζομαι «χρήμα για να αναπνέω» και εσείς «κρατήστε την ανάσα και περιμένετε και πάλι» .

Τα «αυθαίρετα των λαϊκών στρωμάτων» έπαιξαν συγκεκριμένο «ρόλο» εξυπηρετικό στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης του τόπου μας. Η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας οργάνωσε και διεύθυνε τρεις «παραστάσεις» με θέμα την «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων». Η πρώτη είχε τίτλο «Το αυθαίρετο του φόβου, της υποταγής, του τζάμπα μεροκάματου» η δεύτερη την ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «Δεν θα χαλάσουμε τα μπάνια του λαού» και είχε τίτλο «Το αυθαίρετο τα μπάνια του λαού» και η τρίτη  «Το αυθαίρετο των νέων κοινωνικών αξιών» αφηγείται πως κατήργησε  τις παλιές και έφερε τις  νέες, στολισμένες με πολλή «συναλλαγή» τόση, που και η  λαϊκή ψήφος έγινε «αντικείμενο συναλλαγής».

Η κυρίαρχη τάξη του τόπου μας σήμερα όμως έχει αλλάξει προσανατολισμό. Η «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων» δεν την εξυπηρετεί πια στα νέα της σχέδια. Σήμερα την εξυπηρετεί  η «αυθαίρετη αλλαγή χρήσης δομημένου χώρου». Γιατί τι άλλο είναι η «αλλαγή χρήσης  χώρου κατοικίας  σε χώρο παροχής ξενοδοχειακών υπηρεσιών» το λεγόμενο «airbnb». Τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών με χρήση κατοικίας με το airbnb παύουν να έχουν χρήση κατοικίας, έχουν χρήση ξενοδοχειακής υπηρεσίας. Αυτή η «αυθαίρετη αλλαγή χρήσης» είναι η νέα «υποστηρικτική» στα συμφέροντά της «μορφή αυθαιρεσίας» στην οποία εγκλωβίζει σήμερα «λαϊκά στρώματα» προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Και την παρέχει γιατί διαπίστωσε ότι εάν δεν εγκλωβίσει «λαϊκά στρώματα» στην διαδικασία αυτή θα δυσκολευτεί και θα χρονοτριβήσει μέχρι να πετύχει τον στόχο της. Την  «αναβάθμιση» του κέντρου της Αθήνας από το 2010 την έχει βάλει στα σκαριά, και δεν προχωρούσε σύμφωνα με τους ρυθμούς που ήθελε. Για το λόγο αυτό άνοιξε το «κουτί» της «αυθαίρετης αλλαγής χρήσης χώρου κατοικιών σε χώρους παροχής ξενοδοχειακών υπηρεσιών», στα λαϊκά στρώματα. Και το «κουτί» το άνοιξε με «αγοραίες» παροχές σε όσους την στηρίζουν και με κανένα «δικαίωμα» σε όσους θίγονται. Αυτή είναι σήμερα η νέα «λαϊκή αυθαιρεσία» που «προστατεύεται» από την κυρίαρχη τάξη.

Το Μάτι «εξέπνευσε»  γιατί για χρόνια «κράταγε την ανάσα του περιμένοντας τις υποσχέσεις» αλλά του είπαν  ότι πρέπει να περιμένει  ακόμη «γιατί προέκυψαν νέες ανάγκες». Και οι νέες «ανάγκες» λένε ότι τώρα προέχει η «προστασία» της νέας « λαϊκής αυθαιρεσίας», προέχουν τα «έργα» της «δικής μας αναβάθμισης»  τα «έργα» της «δικής σας προστασίας και αναβάθμισης» θα ενταχθούν σε νέα «σχέδια μακράς πνοής».   

Σημείωση: Για τους τίτλους των  "αυθαιρέτων" διάβασε εδώ: http://angelmois.blogspot.com/2011/06/blog-post_2147.html

Στο Μάτι η «αξία» της ανθρώπινης ζωής του λαού «μηδενίστηκε» από την Κυβέρνηση για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στην Μάνδρα.

Περιβάλλον: Τι έχεις να πεις για την πυρκαγιά στο Μάτι;

Αρχιτέκτονας: Τίποτε

Περιβάλλον: Πως τίποτε. Εδώ χάθηκαν τόσες ζωές.

Αρχιτέκτονας: Γι αυτό ακριβώς. Στο Μάτι η αξία της ανθρώπινης ζωής του λαού «μηδενίστηκε» από την Κυβέρνηση για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν στην Μάνδρα.

Περιβάλλον: Αυτό που λες είναι πολύ σοβαρό.

Αρχιτέκτονας: Δεν είναι σοβαρό. Είναι η αλήθεια.

Περιβάλλον: Ήταν δύσκολα λένε τα καιρικά φαινόμενα, και η αυθαίρετη δόμηση της περιοχής δεν επέτρεψε την έγκαιρη εκκένωση της περιοχής.

Αρχιτέκτονας: Ναι ήταν η πρώτη φορά που φύσηξε τόσο δυνατός άνεμος.

Περιβάλλον: Για την αυθαίρετη δόμηση όμως δεν μου απάντησες;

 Αρχιτέκτονας: Για ποια αυθαίρετη δόμηση να σου απαντήσω;. Η μισή Ελλάδα είναι κτισμένη αυθαίρετα. Τώρα το ανακαλύψανε; Αυθαίρετη δόμηση στη χώρα μας έχουμε από την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους. Και την έχουμε γιατί ήταν επιλογή της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας και οι Κυβερνήσεις την στηρίζανε και την πριμοδοτούσανε. Την κυρίαρχη τάξη εξυπηρετούσε. Το «αυθαίρετο των λαϊκών τάξεων» έφερνε  «ψήφο» στις Κυβερνήσεις που εξυπηρετούσαν την κυρίαρχη τάξη. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Σου το έχω πει και άλλη φορά. Το «αυθαίρετο των λαϊκών τάξεων» δεν ήταν «φιλανθρωπική παραχώρηση» της εξουσίας ήταν «προγραμματισμένη πολιτική επιλογή εξαπάτησης, παραπλάνησης και εκμετάλλευσης των τάξεων αυτών».

Το θέμα είναι ότι σήμερα η «αυθαίρετη δόμηση των λαϊκών στρωμάτων» δεν εξυπηρετεί πια τους νέους στόχους της κυρίαρχης τάξης. Ο νέος στόχος της κυρίαρχης τάξης είναι η κερδοσκοπική επέμβαση σε μεγάλες περιοχές της πόλης. Η «αναβάθμιση» όπως την έχει βαφτίσει. Βασικό εμπόδιο  σ’ αυτό όμως το σχέδιό της είναι η λαϊκή ιδιοκτησία. Το στήριγμά της στα προηγούμενα χρόνια έγινε σήμερα εμπόδιο. Και όπως όλοι γνωρίζουμε η κυρίαρχη τάξη προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε. Έχει ξεκινήσει έναν πόλεμο στην λαϊκή ιδιοκτησία. Και η Κυβέρνηση  με τους πλειστηριασμούς, τις τακτοποιήσεις, τον ΕΝΦΙΑ, τα διάφορα πιστοποιητικά νομιμότητας και ενεργειακής απόδοσης κ.α., και την  υποβάθμιση  όλων εκείνων των υπηρεσιών που εξασφαλίζουν την καλή λειτουργία και προστασία των λαϊκών περιοχών, την εξυπηρετεί.   

Αυτόν τον στόχο στηρίζει η σημερινή Κυβέρνηση, γι αυτό και αναλαμβάνει την "πολιτική ευθύνη".
Ο όρος όμως ο σωστός είναι "πολιτική ευθύνη για τις Κυβερνητικές επιλογές". Για τις "επιλογές" παίρνει την "ευθύνη". Οι "επιλογές" όμως αυτές έφεραν και πάλι "ανθρώπους του λαού νεκρούς".  Γιατί μόνο " ανθρώπους του λαού νεκρούς" μπορούν  να φέρνουν.  Είναι "επιλογές" που σκοτώνουν τον "Λαό", και αναζωογονούν την "κυρίαρχη τάξη".
Αυτή την "πολιτική ευθύνη" πρέπει να ξέρει ότι πήρε, ο κ. Πρωθυπουργός. Αν δεν το κατάλαβε ας αλλάξει τις "επιλογές" του όσο είναι ακόμη καιρός. 
Οι λέξεις έχουν και περιεχόμενο δεν είναι άδεια σακούλια.

Το «ανθρώπινο container airbnb» είναι δημιούργημα της κυρίαρχης τάξης. Είναι εκείνο που σήμερα είναι έτοιμο, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, να στοιβάξει με τα ίδια του τα χέρια στο «container των ξεριζωμένων» -«container της συμπόνοιας» θα το βαφτίσει η κυρίαρχη τάξη - το λαό που είναι εμπόδιο στις επιλογές της, να το παραδώσει στην κυρίαρχη τάξη να το αδειάσει όπου θέλει. Η κυρίαρχη τάξη θα βγεί κερδισμένη και όταν δεν θα το χρειάζεται πια θα το μετατρέψει σε "μη αξία"

Περιβάλλον: Ήρθα να μιλήσουμε για την «container-οποίηση του λαού».

Αρχιτέκτονας Η «container-οποίηση του λαού» είναι η πολιτική που εφαρμόζει εδώ και χρόνια  η κυρίαρχη τάξη στην  διαχείριση της πόλης, και όχι μόνο στην Πόλη, για να πετύχει τους σκοπούς της που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Δεν χρησιμοποιεί βέβαια τον όρο «container-οποίηση»  γιατί είναι σαφές ότι δεν  την εξυπηρετεί. 

Να σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ. Θυμάσαι το «νέφος της Αθήνας» θυμάσαι ότι κάθε μέρα είχαμε δελτίο νέφους, είχαμε όλοι μάθει τα όρια, είχαμε όλοι μάθει ότι κινδυνεύουν τα παιδιά μας. Τότε ο Αντώνης Τρίτσης είχε πει  «το νέφος είναι πολιτικό», και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Εκείνη την εποχή καλλιεργήθηκε από την κυρίαρχη τάξη ότι όσοι μένουν στο κέντρο της Αθήνας πρέπει να φύγουν σε περιοχές έξω από την Αθήνα, μακριά από την Πόλη, και όσοι αντιστάθηκαν τότε και είπαν να μείνουμε και να διεκδικήσουμε  το δικαίωμά μας στην Πόλη θεωρήθηκαν γραφικοί. Θυμάσαι, από τα δελτία ειδήσεων δεν έλειπε ούτε μια μέρα, η υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας.

Τότε η κυρίαρχη τάξη για να επισπεύσει την διαδικασία αυτή δίνει την «αυθαίρετη δόμηση» που δεν είχε κανένα άλλο σκοπό παρά να καλλιεργήσει τις «νέες κοινωνικές αξίες» που ήθελε να περάσει σε συγκεκριμένες τάξεις, εξυπηρετικές στα συμφέροντά της.  Σου το είπα και όταν συζητήσαμε για την αυθαίρετη δόμηση της τελευταίας εικοσπενταετίας (1985-2010). Σου είχα πει τότε: «οι νέες κοινωνικές αξίες αφομοιώθηκαν», « η αναπαραγωγή του ανθρώπινου δυναμικού με τις νέες κοινωνικές αξίες έγινε ». Το «αυθαίρετο των νέων κοινωνικών αξιών» εκπλήρωσε τον σκοπό του.  Και όταν ο σκοπός εκπληρώνεται ο κύκλος κλείνει». Αν θέλεις να το ξαναδιαβάσεις είναι εδώ:"Το αυθαίρετο των νέων κοινωνικών αξιών"

Στην διάρκεια της εικοσπενταετίας  αυτής η κυρίαρχη τάξη καλλιέργησε συγκεκριμένες  παραπλανητικές  αντιλήψεις για θέματα της Πόλης: 1. καλλιέργησε την αντίληψη ότι κανείς και ποτέ δεν θα πληρώσει για την αυθαίρετη δόμηση. Για τον λόγο αυτό υποβάθμισε τότε την νομιμότητα και αναβάθμισε την αυθαιρεσία. 2. Καλλιέργησε την αντίληψη ότι συγκεκριμένες περιοχές της Πόλης πρέπει να εγκαταλειφθούν ως «φτωχό  παρελθόν» από τους κατοίκους (βλέπε κέντρο Αθήνας)  που θέλουν να έχουν μια «αναβαθμισμένη κοινωνική θέση» στις σύγχρονες συνθήκες γι αυτό και δημιούργησε προγράμματα κατάκτησης κοινωνικής θέσης, πρότυπα μιμητισμού, ψευτοαριστοκρατισμού και επιβράβευσε τον παρασιτισμό και την θεσιθηρία. 3. Καλλιέργησε την αντίληψη ότι οι περιοχές του «φτωχού παρελθόντος» είναι περιοχές όπου οι «φτωχοί κάτοικοι» φταίνε για την υποβάθμισή τους, και όχι οι συνθήκες διαβίωσης που έχουν επιβληθεί σ΄ αυτούς.

Με τον τρόπο αυτό πέτυχε : 1. Η υποβάθμιση των συγκεκριμένων περιοχών να γίνεται χωρίς εμπόδια. 2. Η επέμβαση  των  δυνάμεων καταστολής στις περιοχές αυτές να είναι κοινωνικά αποδεκτές. 3. Η αξίες των ακινήτων να πέσουν και να αγοράσει κοψοχρονιά όπως λέμε.4. Και το πιο σπουδαίο. Οι κάτοικοι που εγκατέλειψαν τις περιοχές αυτές ως «φτωχό παρελθόν», απέκτησαν νοοτροπία «ανθρώπινου container» όπου η privacy αντικατέστησε την κοινωνικότητα, το ιδιωτικό αυτοκίνητο την δημόσια συγκοινωνία, το ιδιωτικό σχολείο το δημόσιο, το παιδικό παιχνίδι έγινε «δραστηριότητα επί πληρωμή» κ.α. Η απεργία ανήκε στο «φτωχό παρελθόν», η διαμαρτυρία το ίδιο, η συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις  επιβάρυνε αρνητικά το « νέο κοινωνικό τους προφίλ», και κατά συνέπεια δεν ενόχλησε η κατεδάφιση των  φυλακών Αβέρωφ –σύμβολο λαϊκών αγώνων για την δημοκρατία- η επίθεση στη Βίλα Αμαλία, οι επιθέσεις των φασιστών  στις περιοχές του «φτωχού παρελθόντος» ήταν κάτι που δεν τους αφορούσε πια. 

Σήμερα όμως οι περιοχές αυτές, όπου τα προηγούμενα χρόνια είχαμε την «μεζονέτα» «σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης»  έχουν μετατραπεί σε περιοχές «χωρίς αξία». Και  έχουν μετατραπεί σε περιοχές «χωρίς αξία» γιατί η περιοχή διαμορφώθηκε με χαρακτηριστικά «ανθρώπινου container» που η κυρίαρχη τάξη δημιούργησε για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα. Ήταν το «ανθρώπινο container» που εξυπηρέτησε την κυρίαρχη τάξη στηρίζοντας τις «κοινωνικές αξίες» του πιο αντιδραστικού αστικού ανθρωπισμού.

 Το «container της μεζονέτας» δεν το χρειάζεται πια, τον σκοπό του τον εκπλήρωσε. Και όταν ο σκοπός της κυρίαρχης τάξης εκπληρώνεται, το «ανθρώπινο container» που χρησιμοποίησε για να πετύχει τον στόχο της χάνει την αξία του, μετατρέπεται αυτόματα σε μια «μη αξία».

Σήμερα έχει την ανάγκη να δημιουργήσει νέα «ανθρώπινα container» που θα εξυπηρετήσουν τους νέους σκοπούς της. Και έχει ήδη αρχίσει να τα δημιουργεί. Στόχος της είναι, εδώ και χρόνια, να περάσει η ακίνητη περιουσία του λαού στα χέρια της. Αυτό θα της επιτρέψει να έχει τον πλήρη έλεγχο στη διαχείριση του δομημένου περιβάλλοντος της χώρας, πράγμα που σημαίνει ότι θα ελέγχει την ποιότητα της στέγης, την ποιότητα της πόλης, την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Θα της επιτρέψει δε, και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος γι αυτήν, να καθορίζει τα «όρια» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού, να καθορίζει δηλαδή το μέγεθος της «σκλαβοποίησης» του λαού. Θέλει να δημιουργήσει μια πόλη με χαρακτηριστικά «ανθρώπινων container». Σήμερα η κυρίαρχη τάξη έχει χωρίσει την Πόλη σε πέντε είδη περιοχών: περιοχές ευπόρων, περιοχές αναβαθμισμένες, περιοχές σε αναβάθμιση, περιοχές με δυνατότητες αναβάθμισης, περιοχές με καμιά δυνατότητα αναβάθμισης.

Για την επίτευξη του στόχου αυτού σήμερα δημιουργεί ένα νέο «ανθρώπινο container» με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα στηρίξει τις επιλογές της. Είναι το «ανθρώπινο container airbnb». Είναι το «ανθρώπινο container» που σήμερα είναι έτοιμο, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, να στοιβάξει με τα ίδια του τα χέρια, τους μόνιμους κατοίκους που είναι εμπόδιο στις επιλογές της, στο «container των ξεριζωμένων» - «container της συμπόνοιας» θα το βαφτίσει η κυρίαρχη τάξη-  να της το παραδώσει να το αδειάσει όπου θέλει.  Αυτό θα πάρει την ευθύνη για το ξερίζωμα των μόνιμων κατοίκων της περιοχής, και την μετακίνησή τους σε όποια περιοχή η κυρίαρχη τάξη επιλέξει, αυτό θα φταίει για όλα. Η κυρίαρχη τάξη θα βγει κερδισμένη, και όταν δεν θα το χρειάζεται πια θα το μετατρέψει σε «μη αξία».

Η «τουριστικοποίηση της πόλης» που τόσο διαφημίζει η κυρίαρχη τάξη στόχο έχει την «container-οποίηση των λαού» - Ας αφήσουμε λοιπόν την «τουριστικοποίηση» και ας μιλήσουμε για την «container-οποίηση του λαού»

Περιβάλλον: Ήρθα να πάρω την ανάλυση της «τουριστικοποίησης της πόλης», την έχεις έτοιμη;

Αρχιτέκτονας: Όχι. Αλλά συνεχίζεις να μιλάς για «τουριστικοποίηση της πόλης». Μου θυμίζεις αυτούς που μιλούν για την «κρίση της πόλης» για το «δικαίωμα στην πόλη» για την «κρίση στη στέγη» για το «δικαίωμα στη στέγη». Έχουμε μιλήσει παλιότερα για τα θέματα αυτά. Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιεί πάντα γενικούς χαρακτηρισμούς γιατί έτσι εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά της. Εφαρμόζει πάντα τις αρχές του «αστικού ανθρωπισμού» που τις προσαρμόζει πάντα στις επιδιώξεις της.

Η πόλη είναι  χώρος ταξικός. Οι διάφορες περιοχές της πόλης εκφράζουν την ταξικότητα των ανθρώπων που κατοικούν ή εργάζονται στις περιοχές αυτές..Είναι χώρος εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, όπως λέγαμε παλιά. Εκμεταλλευτές  και εκμεταλλευόμενοι ζουν στην ίδια «πόλη» αλλά  σε διαφορετικές περιοχές της «πόλης». Έχουν χρησιμοποιηθεί πολλοί «όροι» για την ταξικότητα της «πόλης». Περιοχές κυρίαρχων και κυριαρχημένων τάξεων. Περιοχές μεγαλοαστικής, μεσοαστικής, μικροαστικής και εργατικής τάξης. Όλοι εκφράζουν την ταξικότητα της πόλης. Αταξική «πόλη» δεν υπάρχει.

Όταν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για την «πόλη» δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπ’ όψιν μας την ταξικότητα της «πόλης». Η «κρίση της πόλης» εντοπίζεται στις περιοχές των «λαϊκών τάξεων» δεν εντοπίζεται στις περιοχές της «κυρίαρχης τάξης». Το «δικαίωμα στην πόλη» το στερούνται οι «λαϊκές τάξεις» δεν το στερείται η «κυρίαρχη τάξη». Την  «κρίση στη στέγη» την υφίστανται οι «λαϊκές τάξεις» δεν την υφίσταται η «κυρίαρχη τάξη». Το «δικαίωμα στη στέγη» το στερούνται οι «λαϊκές τάξεις» δεν το στερείται η «κυρίαρχη τάξη».

Η κυρίαρχη τάξη έχει λόγους, εξυπηρετικούς  στα προνόμια και τα συμφέροντά της, γι αυτό και χρησιμοποιεί γενικούς όρους όταν μιλάει για την «πόλη» και τα προβλήματά της. Π.χ. Μιλάει για την «κρίση της  πόλης» γιατί δεν την εξυπηρετεί να φανεί ότι:1. αυτή επέβαλλε την κρίση στις περιοχές των  «λαϊκών τάξεων» 2. αυτή θέλει τώρα να ξεριζώσει τις «λαϊκές τάξεις» από τις περιοχές της «κρίσης» γιατί αυτό εξυπηρετεί τα κερδοσκοπικά της συμφέροντα.

Σήμερα λοιπόν η κυρίαρχη τάξη μιλάει για «τουριστικοποίηση της πόλης». Αυτό την εξυπηρετεί στο σκοπό της. «Τουριστικοποιούνται» όμως σήμερα συγκεκριμένες περιοχές της πόλης. «Τουριστικοποιούνται» «υποβαθμσμένες» περιοχές της πόλης, τις οποίες η ίδια η κυρίαρχη τάξη υποβάθμισε, υποβαθμίζοντας το βιοτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο των λαϊκών τάξεων που ζουν στις περιοχές αυτές.

«Τουριστικοποίηση συγκεκριμένων περιοχών των λαϊκών τάξεων της πόλης» σημαίνει «ξερίζωμα των συγκεκριμένων τάξεων από την συγκεκριμένη περιοχή της πόλης, και εγκατάσταση νέων τάξεων». Η τάξη που θα φύγει, θα φύγει σε ένα «container» ασφυκτικά γεμάτο και θα ξεφορτωθεί εκεί που η κυρίαρχη τάξη θα το στείλει, και η τάξη που θα έρθει θα ζει σε περιοχή  με προδιαγραφές «container», τις προδιαγραφές που η κυρίαρχη τάξη θα έχει καθορίσει για την περιοχή. Βασικός της στόχος λοιπόν είναι η  «container-οποίηση όλων των λαϊκών τάξεων». Η «container-οποίηση» αυτή θα έχει πάλι χαρακτηριστικά και περιεχόμενο ταξικό. Όλες όμως θα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Από όλες τις τάξεις  θα λείπει  η αίσθηση του χώρου και του τόπου γιατί θα έχει χαθεί η ιστορική αφηγηματικότητα του χώρου και του τόπου. Και όταν λέμε ιστορική αφηγηματικότητα εννοούμε εκείνη που έχει  κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό περιεχόμενο. Και είναι αποδεδειγμένο ότι όταν μια περιοχή χάνει την ιστορική αφηγηματικότητά της τότε, χάνεται η αίσθηση του χώρου και του τόπου και μειώνονται οι μορφές αντίστασης και ανθεκτικότητας στην κερδοσκοπία. Η περιοχή της πόλης, που χάνει αυτό το χαρακτηριστικό, μετατρέπεται σε ένα «container ανθρώπινο» μία «μη αξία», και η μόνη «αξία» που συνεχίζει να  υπάρχει και να κυριαρχεί είναι αυτή της κερδοσκοπίας των ακινήτων.

 Η κυρίαρχη τάξη  φροντίζει εδώ και χρόνια  σε κάθε λεπτομέρεια και με σχέδιο  την «αποϊστορικοποίηση των λαϊκών τάξεων», γιατί ξέρει ότι αυτό είναι το μέσο για να πετύχει τον τελικό στόχο της, αυτόν της «container-οποίησης του λαού».

Ας αφήσουμε λοιπόν την «τουριστικοποίηση» και ας μιλήσουμε για την  «container-οποίηση του λαού» .

Τι κρύβεται κάτω από τον όρο «Τουριστικοποίηση της πόλης»

Περιβάλλον: Τώρα τελευταία χρησιμοποιείται πολύ ο όρος «τουριστικοποίηση της πόλης», δηλαδή η μεγάλη εξάπλωση της ενοικίασης ακινήτων μέσω της airbnb. Τι σημαίνει όμως «τουριστικοποίση της πόλης»; .

Αρχιτέκτονας: Πρώτα –πρώτα δεν έχουμε «τουριστικοποίηση» της πόλης. Έχουμε «τουριστικοποίηση» συγκεκριμένων περιοχών της πόλης, η οποία εντοπίζεται  κυρίως στις  «υποβαθμισμένες» λεγόμενες  περιοχές της πόλης. Παράδειγμα η «τουριστικοποίηση» του κέντρου της Αθήνας. Η κυρίαρχη οικονομική τάξη ντόπια και ξένη έχει εδώ και καιρό στόχο να σπάσει όλα εκείνα τα εμπόδια που δεν της επιτρέπουν  την «ανακατάταξη των λαϊκών τάξεων» στην πόλη. Παλαιότερα χρησιμοποίησε το «ξανασκέψου την Αθήνα» (Re-think Athens), χρησιμοποίησε τη βία και καταστολή, την «επιχείρηση σκούπα» των Χρυσοχοϊδη Λοβέρδου ποιος την ξεχνάει,  χρησιμοποίησε την παραπληροφόρηση και την συκοφαντία  για όσους αντιλαμβανόμενοι τον σκοπό της δημιουργούσαν κοινωνικές εστίες αντίστασης, τρανό παράδειγμα οι συλλήψεις των καταληψιών της βίλας Αμαλία, και άφησε, προσποιούμενη ότι δήθεν δεν τα αντιλήφθηκε, τα φασιστικά στοιχεία να λειτουργούν ελεύθερα στην περιοχή, υποστηρικτικά στα συμφέροντά της επιθετικά στα λαϊκά συμφέροντα.

Τώρα λοιπόν επανέρχεται δυναμικά. Θέλει να προχωρήσει στην «εντατικοποίηση της διαδικασίας ανακατάταξης των λαϊκών τάξεων στην πόλη». Βαφτίζει την διαδικασία αυτή «τουριστικοποίηση»  γιατί θέλει να κρύψει τον πραγματικό σκοπό της, και για το λόγο αυτό δημιουργεί έναν «προσανατολιστικό όρο» καθοδηγητικό στους «ειδικούς» - υποστηρικτές ή επικριτές της «τουριστικοποίησης»- να περιοριστούν στις αναλύσεις τους  στην  ««πολλαπλότητα των συνεπειών του μαζικού τουρισμού στην αναδιάρθρωση των αστικών χώρων ή σε ορισμένα τμήματα του».     

Ο πραγματικός όμως σκοπός της είναι να καλλιεργήσει και να πείσει τα λαϊκά στρώματα  ότι η «μόνιμη κατοικία» δεν είναι ούτε ευέλικτη, ούτε ελαστική, ούτε οικονομικά εξυπηρετική, ενώ αντίθετα η «προσωρινή κατοικία», (η «προσωρινή διαμονή» ή «προσωρινή κατοίκηση»  είναι κύριο χαρακτηριστικό του τουρισμού, από εδώ παίρνει τον όρο «τουριστικοποίηση») είναι ευέλικτη, όποτε θέλεις την αλλάζεις, ελαστική, χρειάζεσαι λιγότερα ή περισσότερα μέτρα έχεις την ευκαιρία να τα βρεις, η αγορά έχει ευκαιρίες, οικονομικά εξυπηρετική ανάλογα με τις οικονομικές σου δυνατότητες βρίσκεις αυτήν που σε εξυπηρετεί.

Θέλει να απαγκιστρώσει τα λαϊκά στρώματα από την έννοια της «μόνιμης κατοικίας», να γίνει η   «προσωρινή κατοικία» τρόπος ζωής τους, και  χωρίς ρίζες, χωρίς τοπικό προσδιορισμό, χωρίς τοπικές διεκδικητικές κοινωνίες, χωρίς κοινωνική αλληλεγγύη  να  «μετακινούνται» σύμφωνα με τις κερδοσκοπικές,  πολιτικές και ιδεολογικές της απαιτήσεις.

 Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της.  

Το σύνθημα της είναι η «μόνιμη κατοικία σε δεσμεύει ενώ η προσωρινή  σε απελευθερώνει». Είναι σαν το σύνθημα που η κυρίαρχη τάξη εφάρμοσε και για την έννοια της εργασίας  «η μόνιμη εργασία σε δεσμεύει ενώ η ελαστική σε απελευθερώνει» και είδαμε τα αποτελέσματα.