Η Αρχιτεκτονική μιλάει για «κοινωνικό ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό» και για «ατομικιστικό ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό» Ο «ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας» της έχει προσανατολισμό. Δεν είναι γενικός και αόριστος.

 

Περιβάλλον: ‘Eχω λίγο μπερδευτεί.

Αρχιτέκτονας: Δεν έχεις μπερδευτεί εσύ. Το «περιβάλλον» που σε «περιβάλλει»  είναι μπερδεμένο.

Περιβάλλον: Τώρα με μπέρδεψες περισσότερο. Τι εννοείς;.

Αρχιτέκτονας: Τι εννοώ; Έχεις γίνει σαν την Αρχιτεκτονική. Η Αρχιτεκτονική έχει γίνει μια λέξη που κολλάει παντού. Δεν ακούς η «Αρχιτεκτονική του Νόμου», η «Αρχιτεκτονική του νέου project για τη φτώχεια» ……..έχει γίνει της «μόδας» που λένε. Πουλιέται στο παζάρι, τη βρίσκεις σε όλες τις τιμές. Έτσι έγινες και εσύ. Δεν ακούς το «Περιβάλλον του Πρωθυπουργού» το «Περιβάλλον των υποκλοπών» το «Περιβάλλον της/του …. ……..» Κολλάς παντού!!!

Περιβάλλον: Μα εγώ δεν έχω καμιά σχέση με τα παραπάνω.

Αρχιτέκτονας: Και η Αρχιτεκτονική δεν έχει.

Περιβάλλον: Τότε, γιατί γίνεται;

Αρχιτέκτονας: Γιατί η  «Αρχιτεκτονική» είναι λέξη «βαριά»  

Περιβάλλον: Και τι σημαίνει αυτό

Αρχιτέκτονας: Τίποτε. Απλά βοηθάει αυτούς που θέλουν να «αποπροσανατολίσουν»

Περιβάλλον:  Να «αποπροσανατολίσουν» ποιούς;

Αρχιτέκτονας: Τους Αρχιτέκτονες πρώτα-πρώτα. Σήμερα  π.χ πολλοί Αρχιτέκτονες όταν μιλάνε για τον «Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα» της Αρχιτεκτονικής μιλάνε για τον «ατομικιστικό ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό». Η Αρχιτεκτονική όμως μιλά και για τον «κοινωνικό ανθρωποκεντρικό σχεδιασμό». Και είναι μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στον «ατομικιστικό σχεδιασμό » και τον «κοινωνικό σχεδιασμό». Γιατί ο «ατομικιστικός σχεδιασμός» βασίζεται στις απαιτήσεις του ατόμου, και ας γίνονται σε βάρος άλλων, ενώ ο «κοινωνικός σχεδιασμός» βασίζεται στις κοινωνικές ανάγκες του συνόλου και αυτές ικανοποιεί, γιατί πιστεύει ότι  είναι η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών του συνόλου εκείνη η οποία εξασφαλίζει και την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών, και όχι το αντίθετο. Ο «ατομικιστικός σχεδιασμός» για να επικρατήσει δημιουργεί και «επίπλαστες» ανάγκες , κάτι που είναι εύκολο γιατί απευθύνεται σε άτομα, ενώ ο «κοινωνικός σχεδιασμός» βασίζεται στις «πραγματικές» κοινωνικές ανάγκες της κοινωνίας και αυτές ικανοποιεί. Ο «ατομικιστικός ανθρωποκεντρικός σχεδιασμός» απαιτεί σχεδιαστικές ικανότητες μόνο του Αρχιτέκτονα, την «κοινωνική κάλυψη» την παίρνει έτοιμη από τον «εντολέα»,  ενώ ο «κοινωνικός ανθρωποκεντρικός σχεδιασμός» δεν αρκείται μόνο στις σχεδιαστικές ικανότητες του Αρχιτέκτονα, αλλά  απαιτεί πρώτα και πάνω απ’ όλα συνειδητό  ταξικό κοινωνικό προσανατολισμό του Αρχιτέκτονα.

Να σου φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις: Αν θυμάσαι πριν από μερικά χρόνια, το 2013 συγκεκριμένα, είχαμε μιλήσει για την Πολεοδομική εξέλιξη της Αθήνας. Τότε μιλήσαμε και για την «μόδα» της μεζονέτας, που στήριξαν οι οπαδοί του  «ατομικιστικού σχεδιασμού», και «άνθιζε» τότε. Να τι σου είχα πει:  «Και τέλος δημιούργησε την ανάγκη της «μεζονέτας» μακριά από το νέφος, μακριά από την πόλη, μακριά από τους ανθρώπους, μακριά από την κοινωνία, μακριά από το δημόσιο σχολείο, μακριά από τα πάρκα και τις παιδικές χαρές, μακριά από την αστική συγκοινωνία, μακριά…. μακριά….» https://angelmois.blogspot.com/2013/04/blog-post.html Είναι οι περιοχές όπου ο «ατομικιστικός σχεδιασμός» δημιούργησε «επίπλαστες ατομικές ανάγκες» εξωφρενικές, και  τα   «αντικοινωνικά ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά»  βαφτίστηκαν «κοινωνικά». Αν θυμάσαι τότε υπήρξε η «Θεοποίηση» της προστασίας της «privacy». Η δίμετρη  μάντρα από μπετόν  ανάμεσα στις ιδιοκτησίες ήταν απαραίτητη για την προστασία της «privacy», κι ας έκοβε τον αερισμό και τον ηλιασμό της διπλανής ιδιοκτησίας.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα με άλλη μορφή. Και αυτό γίνεται γιατί ο «εντολέας» έχει στολίσει με νέα «κοινωνικά κριτήρια» τις «αντικοινωνικές απαιτήσεις» του, τις σέρβιρε στους οκνηρούς στη σκέψη Αρχιτέκτονες, που με περισσή προθυμία τις υπηρετούν. Γι αυτό βλέπουμε σήμερα να διαφημίζονται π.χ. τα «νέα ανακαινισμένα διαμερίσματα» με τίτλους «φανταχτερούς» «Πως ένα διαμέρισμα 35,00τ.μ έγινε χώρος λειτουργικός» όπου «για να κοιμηθείς πρέπει να κλίσεις το τραπέζι για να ανοίξεις το κρεβάτι, για να φας πρέπει να κλίσεις το κρεβάτι και να ανοίξεις το τραπέζι……..» Είναι οι νέες κατοικίες όπου η «κατοικία δεν εξυπηρετεί τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος εξυπηρετεί την κατοικία». Τα «υπόσκαφα» κτίρια έγιναν η νέα «μόδα» λες και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει σαν «ποντίκι» κάτω από τη γη. Και δεν συνεχίζω γιατί κουράστηκα.

Περιβάλλον: Δεν χρειάζεται . Κατάλαβα. Τα κατασκευαστικά συμφέροντα, οι «επενδυτές» που λέμε σήμερα, «αποπροσανατολίζουν» και πάλι. Και οι Αρχιτέκτονες που στήριξαν τα προηγούμενα χρόνια, τα αντικοινωνικά κριτήρια της «μεζονέτας» και όχι μόνο, είναι οι  «ντελάληδες», που στηρίζουν τα νέα «αντικοινωνικά συνθήματα» των εντολέων τους, με σκοπό να εγκλωβίσουν και νέους Αρχιτέκτονες  πρόθυμους εξυπηρετητές των συμφερόντων τους.

Αρχιτέκτονας:  Καλά κατάλαβες.