Μετά την τελευταία πυρκαγιά ακούσαμε πάλι τα ίδια. Κάτι δεν πάει καλά!! Τι δεν πάει καλά;

 

Περιβάλλον: Δεν ξέρω τι να πω. Καλημέρα ή ……..

Αρχιτέκτονας: Δεν χρειάζεται να πεις τίποτε. Σε βλέπω!!!  

Περιβάλλον: Εσύ με βλέπεις. Δεν με βλέπουν όμως ΑΥΤΟΙ που πρέπει να με δουν.

 Αρχιτέκτονας: Σε βλέπουν…..  και βλέπουν ότι  έχεις «επενδυτικές  δυσκολίες», γιατί  έχεις δάση, έχεις δέντρα και θάμνους, έχεις  χαράδρες απρόσιτες, έχεις αέρα, έχεις σπίτια σε λάθος θέση, έχεις…… έχεις….. Δεν είσαι σαν το e-perivallon που βλέπουν στην οθόνη τους, το τακτοποιημένο με τις ανεμογεννήτριες να γυρνούν ελεύθερα στον αέρα, χωρίς τίποτε να τις ενοχλεί, τίποτε να τις επηρεάζει, με τα αόρατα κομψά υπόσκαφα στις πλαγιές όπου το μόνο που είναι ορατό είναι η μεγάλη  άνετη βεράντα και η απαραίτητη  πισίνα, με τα νέα  ψηλά κτίρια  στις πόλεις να δεσπόζουν επιβλητικά και περήφανα, πάνω από τα παλιά κοντά, έτοιμα να τρυπήσουν τον ουρανό.

Περιβάλλον: Ναι αλλά αυτά για να γίνουν  σπάνε  τα πλευρά της γης  και της σμπαραλιάζουν τα στήθια. Ανάσα δεν μπορεί να πάρει!! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;

 Αρχιτέκτονας: Ξέρω.

Περιβάλλον: Βαρέθηκα να ακούω ότι φταίει το δάσος, φταίνε οι χαράδρες, φταίει η πυκνή βλάστηση,  φταίνε τα  σπίτια, φταίει ο αέρας,…  Και αυτό το 112 πάλι έχει καταντήσει μια ανοησία. Είναι σαν να σου λέει «φύγε γιατί εμποδίζεις την ελευθερία κίνησης  της φωτιάς».

Αρχιτέκτονας: Εσύ το βαρέθηκες αλλά αυτοί θα συνεχίσουν να λένε τα ίδια. Χρόνια τώρα τα λένε!!! Αλλά στις τελευταίες εκλογές πήρανε 40,56%. Και μη μου πεις ότι ήταν μεγάλη η αποχή, η αποχή κάτι σημαίνει, δεν είναι αυτονόητη όπως θέλουν να μας πείσουν. Στις 28 Φλεβάρη του 2023 είχαμε το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, γεμίσανε οι πλατείες με διαμαρτυρίες για την Κυβερνητική συμπεριφορά,  και στις 12 Ιούνη στις εθνικές εκλογές πήρανε  40%. Αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, στο εκλογικό σώμα.

 Περιβάλλον: Θα μου πεις τι δεν πάει καλά;

  Αρχιτέκτονας: Κοίταξε, εγώ δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, για να έχω τις απαραίτητες γνώσεις για τέτοιου είδους ανάλυση. Είμαι Αρχιτέκτονας, και δεν μου είναι εύκολο να κάνω τέτοιου είδους αναλύσεις. Θα σου πω όμως την άποψή μου. Η σημερινή κατάσταση έχει μακρύ παρελθόν. Ξεκινά στη δεκαετία του 70. Η δεκαετία αυτή είναι δύσκολη για τις κυρίαρχες καπιταλιστικές τάξεις των Χωρών της  Δυτικής Ευρώπης και κατά συνέπεια και των Η.Π.Α που βλέπουν ότι η άνοδος των αριστερών κομμάτων σ’ αυτές θα τους δημιουργήσει πρόβλημα στην εδραιωμένη κυριαρχία τους σ’ αυτή. Βλέπουν, και αυτό είναι που τις τρομάζει, τις τρομοκρατεί θα έλεγα , ότι οι ανθρωπιστικές αξίες στους λαούς της  Ευρώπης παίρνουν, επικίνδυνα για τα συμφέροντά της,  γνήσια ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά . Αποφασίζουν λοιπόν- μελετούν, αναλύουν, συνθέτουν – και καταλήγουν ότι πρέπει να αλλάξουν το περιεχόμενο των ανθρωπιστικών αξιών των λαϊκών τάξεων, και για να γίνει αυτό και να πετύχει, πρέπει να δημιουργηθεί  ένα ανθρώπινο απόθεμα λαού αναθρεμμένο με  νέες ανθρωπιστικές αρχές, που να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτές, να λειτουργεί με αυτές, να τις στηρίζει με πάθος, να τις προωθεί, να είναι διατεθειμένο να τις επιβάλλει με κάθε τρόπο, να είναι περήφανο για τις αρχές που εξυπηρετεί, και το πιο σημαντικό να μην έχει «ενδοιασμούς και κρίσεις συνείδησης». Το «ανθρώπινο απόθεμα» λαού όμως για να «ανατραφεί» θέλει και χρόνο και «πρακτικές ανατροφής». Αποφασίζει λοιπόν να κάνει υπομονή και ξεκινά με αργά βήματα αλλά σταθερά  την καλλιέργεια των νέων ανθρωπιστικών της αξιών στους λαούς, που θα εξυπηρετήσουν την συνέχιση τής  κυριαρχίας της, οικονομική- κοινωνική-πολιτική.

  Επαναφέρει λοιπόν, γιατί βλέπει ότι  η  συντηρητική μορφή του αστικού ανθρωπισμού δεν την εξυπηρετεί πιά στις νέες επιδιώξεις της,  με νέα επεξεργασμένη μορφή τρία συστατικά της φεουδαρχικής και Εκκλησιαστικής κυριαρχίας, βαθιά αντιανθρωπιστικά και τα τρία,  που πολέμησε για να κυριαρχήσει: δημιουργεί ένα νέο τύπο «φεουδάρχη»,  με χαρακτηριστικά φεουδάρχη, αλλά το φεουδάρχης παραλείπεται έντεχνα και καταδικάζεται με «βδελυγμία». Επαναφέρει την έννοια της «αυθεντίας» αλλά την τοποθετεί έξω και πάνω από τον στενό προηγούμενο εκκλησιαστικό της χαρακτήρα.  Βγάζει την έννοια  της «πίστης» από το στενό της θρησκευτικό πεδίο και της δίνει κοσμοπολίτικα χαρακτηριστικά . Αντικαθιστά  την έννοια της ζωής την με την επιβίωση .Ο νέος «φεουδάρχης»  μετονομάζεται  «πολυεκατομμυριούχος», «εκατομμυριούχος», «μοντέρνος επιχειρηματίας με κοινωνική προσφορά» «επενδυτής με διεθνή αναγνώριση», «βιομήχανος με όραμα για νέες πρωτοπόρες εργασιακές σχέσεις με σεβασμό στην ελευθερία του εργαζόμενου»  και όλοι μηδενός εξαιρουμένου έχουν τον Μέγιστο Τίτλο του «Φιλάνθρωπου», και το  «φιλάνθρωπος» σβήνει μιά για πάντα το «φεουδάρχης».  Η «αυθεντία» στολίζεται είτε με τίτλους όπως «πετυχημένος στο χώρο του» είτε με τίτλους  «ειδικεύσεων και εξειδικεύσεων», ώστε να μην αμφισβητείται η «πίστη» στα λεγόμενά τους , και σερβίρεται  με το «αυτός ξέρει, και σε  βοηθά να ενεργήσεις, να μάθεις», το γιατί εσύ δεν μπορείς να «ξέρεις» μη σε απασχολεί οι «πετυχημένοι, οι ειδικοί και οι εξειδικευμένοι» έχουν  έτοιμες απαντήσεις σε κάθε πρόβλημά σου, και σου εξασφαλίζουν την επιτυχία «πίστεψέ τους λοιπόν και προχώρα». Το ότι  έτσι η «σκέψη» στειροποιείται και δεν γεννά πια αμφισβητήσεις, το  καμουφλάρει με το «στη σημερινή κοινωνία της ταχύτητας, αν αποφασίσεις να σπαταλήσεις χρόνο να σκεφτείς,  χάνεις το γρήγορο τραίνο της εξέλιξης και αποτυχαίνεις».  Και κυρήχνει πως η «επιβίωση» είναι σήμερα ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος ζωής, αφού ο  σύγχρονος ανταγωνισμός σήμερα είναι μεγάλος σε όλα τα φανερώματα της ζωής,  κερδίζει και «ζει» όποιος τελικά καταφέρνει να επιβιώσει , το πώς δεν έχει σημασία, η επιβίωση  μετράει.

Η δολοφονία του Aldo Moro στην Ιταλία  το 1978 και η επιλογή του Πολωνού Πάπα τον ίδιο χρόνο ήταν η αφετηρία εκκίνησης των «νέων ανθρωπιστικών αξιών», «ανθρωπιστικές» για την κυρίαρχη τάξη, βαθιά όμως «αντιανθρωπιστικές» για τους λαούς.  Και ο θάνατος του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1984 την διευκολύνει αφού το PC ( το κομμουνιστικό κόμμα Ιταλίας,  το πιο  δυνατό τότε  στη Δυτική Ευρώπη) μετατοπίζεται ιδεολογικά, μετά τον θάνατό του, σε θέσεις προοδευτικού αστικού ανθρωπισμού, που η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη άφησε πια κενό,  εγκαταλείποντας οριστικά και αμετάκλητα τις αρχές του γνήσιου ανθρωπισμού. Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα υπόλοιπα κομμουνιστικά  κόμματα στην Δυτική Ευρώπη, και στην Ελλάδα. Αυτό όμως έχει σαν συνέπεια  το σταμάτημα της περαιτέρω  ιδεολογικής επεξεργασίας και διάδοσης των αρχών του γνήσιου ανθρωπισμού. Τον αστικό ανθρωπισμό όμως δεν τον πολεμάς με την παραλλαγή του αστικού ανθρωπισμού που λέγεται  «προοδευτικός», «αστικός» παραμένει, κατ’ «ευφημισμό» έφερνε την ονομασία «προοδευτικός». Και αυτό διευκόλυνε αντί να αναχαιτίσει την επικράτηση των νέων «αντιανθρωπιστικών ανθρωπιστικών αξιών» που με μεγάλη μαεστρία επέβαλλε η κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη στους λαούς. Ο «αστικός ανθρωπισμός» προχώρησε σε μια ριζική αναμόρφωση των «ανθρωπιστικών αξιών» του, εμπλουτίζοντας τες  με όχι μόνο  συντηρητικά αλλά βαθιά σκοταδιστικά στοιχεία ,  και ο «γνήσιος ανθρωπισμός» έμεινε στάσιμος.

Και όσο συνεχίζεται αυτή η «στασιμότητα» τόσο τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν καλά για τους λαούς. Αυτοί θα συνεχίσουν να λένε τα ίδια και εμείς θα συνεχίσουμε ……………..

Σημείωση : Για όποιον θέλει να διαβάσει τις βασικές αρχές του «ανθρωπισμού» μπορεί να τις διαβάσει εδώ: Ανθρωπισμός