Νόμος 4178/2013.Το «συνταγματικές» από το «συνταγματικά ανεκτές» έχει διαφορά.

Περιβάλλον: Το έμαθες; Ο νόμος 4178/2013 κρίθηκε «συνταγματικός». Η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας έκρινε λένε τα δημοσιεύματα του τύπου: «ότι ο 4178/2013 για την αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης, που προβλέπει τη διατήρηση για μεγάλο χρονικό διάστημα των αυθαιρέτων, δεν προσκρούει σε καμιά συνταγματική διάταξη». Στη δικαστική απόφαση επίσης επισημαίνεται ότι «από τη δέσμη μέτρων που θεσμοθετούνται προς αποτροπή της άνομης οικοδομικής δραστηριότητας για το μέλλον κρίνεται ότι  οι σχετικές ρυθμίσεις του νόμου 4178/2013 που αναφέρονται στα αυθαίρετα του παρελθόντος είναι συνταγματικά ανεκτές»  

Αρχιτέκτονας: Και σε μένα γιατί το λες, για να χαρώ;

Περιβάλλον: Όχι. Σου το λέω γιατί εσύ πολλές φορές έχεις πει ότι ο νόμος είναι «αντισυνταγματικός». Το ίδιο έλεγες και για τον 3843/2010 για τους «ημιυπαίθριους» και το Συμβούλιο τον έκρινε «συνταγματικό».

Αρχιτέκτονας: Εγώ δεν είμαι μέλος της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας, είμαι Αρχιτέκτονας και βλέπω τα πράγματα σαν Αρχιτέκτονας. Να σου θυμίσω ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε κρίνει «Συνταγματικό» και τον νόμο του Τρίτση τον 1337/1983 γιατί προέβλεπε ότι «για να συνδεθεί οριστικά  μία νέα οικοδομή με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας θα πρέπει να διενεργηθεί πρώτα  «αυτοψία» από την αρμόδια Πολεοδομία και να διαπιστωθεί ότι  η οικοδομή κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις εγκεκριμένες μελέτες» . Ήταν η τότε « δέσμη μέτρων προς αποτροπή της άνομης οικοδομικής δραστηριότητας». Και οι μετέπειτα Κυβερνήσεις «αποδέσμευσαν την δέσμη μέτρων προς αποτροπή της άνομης οικοδομικής δραστηριότητας» και έτσι «αποδεσμεύτηκε η αυθαίρετη δόμηση». Ψάξε να δεις, υπάρχει οικοδομή μετά το 1985 με  «οριστική σύνδεση με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας»; Δεν συνεχίζω γιατί έχουμε μιλήσει παλαιότερα γι αυτό.

Δεν πρόσεξες όμως και κάτι άλλο. Λέει η απόφαση ότι  «από τη δέσμη μέτρων που θεσμοθετούνται προς αποτροπή της άνομης οικοδομικής δραστηριότητας για το μέλλον κρίνεται ότι  οι σχετικές ρυθμίσεις του νόμου 4178/2013 που αναφέρονται στα αυθαίρετα του παρελθόντος είναι συνταγματικά ανεκτές». Το «συνταγματικές» από το «συνταγματικά ανεκτές»  έχει διαφορά.  Αυτό το «ανεκτές» είναι που με προβληματίζει. Γιατί ανοίγει τον δρόμο της «ανοχής». Και αυτό είναι ανησυχητικό. 

Δεν υπάρχουν «Πόλεις σε κρίση»

Περιβάλλον: Συζητείται ένα «θέμα» αυτό τον καιρό στην Αρχιτεκτονική Σχολή «Πόλεις σε κρίση: Προοπτικές ανατροπής στη νέα συγκυρία». « Η λιτότητα, η ανθρωπιστική κρίση, ο νεοφιλελευθερισμός και η μετάφρασή τους στο χώρο, στις πόλεις. Τι προοπτικές ανοίγει η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται πρώτα στη χώρα μας και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη της κρίσης; Τι ρόλο μπορούν να έχουν οι πόλεις σαν κέντρα ιδεών, κινημάτων, εξελίξεων και ανατροπών; Τι δυνατότητες γεννά ο χώρος με μια αριστερή κυβέρνηση; Πως θα επηρεάσει και θα επηρεαστεί;» Έχει και σχετική δημοσίευση η «συσπείρωση»

http://www.syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr/2015/05/blog-post_78.html

Αρχιτέκτονας: Ο όρος «Πόλεις σε κρίση» είναι παλιός. Χρησιμοποιήθηκε από την κυρίαρχη τάξη και τους αστούς Αρχιτέκτονες στη δεκαετία του 70, όταν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης θέλοντας να επέμβουν στα ιστορικά κέντρα των πόλεων «riuso dei centri storici» «η επανάχρηση των ιστορικών κέντρων» ισχυρίστηκαν ότι αυτά έχουν πια φτάσει σε «κρίση» και χρειάζονται άλλου είδους «λειτουργία». Με τον τρόπο αυτό έδιωξαν από τα ιστορικά κέντρα τα κοινωνικά στρώματα, τα λαϊκά στρώματα,  που μέχρι τότε κατοικούσαν ή εργάζονταν σε αυτά και  τα «αναβάθμισαν» με το ανάλογο κέρδος. Το ίδιο έγινε και σε εργατικές λαϊκές μέχρι τότε συνοικίες της περιφέρειας των μεγάλων πόλεων, που κι αυτές είχαν φτάσει σε «κρίση» και έπρεπε να κατεδαφιστούν για να μεταφερθούν εκεί «χρήσεις αναβαθμισμένες».

Μάλιστα καλλιεργούσαν τότε την άποψη «ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει αν δεν φτάσουν οι «πόλεις σε κρίση». Μόνο όταν φτάσουν οι «πόλεις σε κρίση» οι Αρχιτέκτονες θα μπορούν πια να επέμβουν δραστικά στην  πόλη, και να πραγματοποιήσουν την επιστήμη τους προς όφελος της πόλης».

Αυτή ήταν τότε η «άποψη» των αστών προοδευτικών Αρχιτεκτόνων που θέλανε να έχουν έναν «δήθεν» αριστερό προσανατολισμό. Καλλιεργούσανε απόψεις οι οποίες δεν είχαν κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα, αντίθετα δίνανε  «θεωρητικό προκάλυμμα»  στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης, και με τον τρόπο αυτό στην ουσία στηρίζανε τις επιλογές της.   

Γιατί δεν υπήρχαν «Πόλεις σε κρίση».  Υπήρχαν «περιοχές της πόλης, και για να είμαστε πιο ακριβείς, εργατικές λαϊκές περιοχές, στις οποίες η κυρίαρχη τάξη  με τις επιλογές εκμετάλλευσης, και όταν λέμε εκμετάλλευση εννοούμε οικονομική-κοινωνική-πολιτική εκμετάλλευση, που επέβαλε στα στρώματα αυτά της κοινωνίας, οδηγούσε σε υποβάθμιση του ήδη χαμηλού επιπέδου διαβίωσης των τάξεων αυτών, που είχε σαν συνέπεια, την υποβάθμιση του δομημένου και αδόμητου περιβάλλοντος της περιοχής».

Εξ άλλου είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ιστορικά ότι η κυρίαρχη τάξη επεμβαίνει στην πόλη με οργανωμένο σχεδιασμό όταν θέλει  να ικανοποιήσει τις δικές της  «ανάγκες». Αυτές τις «ανάγκες» τις εμπλουτίζει με δήθεν λαϊκά αιτήματα, τις προβάλει τις κοινωνικοποιεί και με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να πετύχει τον στόχο της. Τρανταχτό παράδειγμα σήμερα  η δήθεν «αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας». Έχουμε μιλήσει παλαιότερα γι αυτό.

Δεν υπάρχουν λοιπόν «Πόλεις σε κρίση». Υπάρχουν «Περιοχές λαϊκές της ταξικής Πόλης» στις οποίες η κυρίαρχη τάξη, διαμορφώνει συνθήκες οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής φτωχοποίησης του λαού που κατοικεί ή εργάζεται στις περιοχές αυτές, και είναι αυτή η οικονομική-κοινωνική-πολιτική φτωχοποίηση του λαού που προκαλεί την υποβάθμιση του δομημένου και αδόμητου περιβάλλοντος της περιοχής. Όταν η κυρίαρχη τάξη θέλει να επέμβει στις περιοχές αυτές με οργανωμένο σχεδιασμό για να ικανοποιήσει τις δικές της επιλογές, στην χρήση της πόλης, τότε εντατικοποιεί την υποβάθμιση των περιοχών αυτών, τις φτάνει σε «κρίση». Και τις φτάνει σε «κρίση» γιατί ακριβώς αυτή η «κρίση» είναι το όπλο που χρησιμοποιεί για να παραπλανήσει και το λαό της περιοχής και τον λαό της υπόλοιπης πόλης ότι στη συγκεκριμένη περιοχή χρειάζεται  «επέμβαση προς όφελος της πόλης». Και έχει και έτοιμο και το έργο «οδηγό» στον σχεδιασμό. Βλέπε το «Ξανασκέψου την Αθήνα». Και βέβαια έχει και την απαραίτητη νομοθεσία που της επιτρέπει να πραγματοποιήσει τις επιλογές της. Βλέπε «ΝΕΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ».

Δεν υπάρχουν λοιπόν «Πόλεις σε κρίση». Ούτε στη δεκαετία του 70 υπήρξαν, ούτε σήμερα υπάρχουν. Απλώς στη δεκαετία του 70 σε «κρίση» μπαίνανε μόνο οι περιοχές των εργατικών στρωμάτων, ενώ σήμερα η «κρίση» έχει επεκταθεί  και στις περιοχές των μεσαίων στρωμάτων της πόλης.

Η ιστορία μιας κατάληψης- Αρχιτεκτονική Σχολή της Φλωρεντίας Νοέμβρης 1976 - Απρίλης 1977

Περιβάλλον: Διαβάζω και βλέπω ότι έχει ξεκινήσει ένας αγώνας των Μηχανικών για να ανακτήσουν τα δικαιώματά τους, να μπορούν να δουλεύουν με αξιοπρέπεια, και νομίζω ότι αυτός ο αγώνας πρέπει να στηριχτεί και να πετύχει. Βλέπω όμως ότι η συμμετοχή στον αγώνα αυτό είναι ακόμη μικρή, και πολλοί μέσα από τα social , κριτικάρουν, δίνουν συμβουλές, ζητούν να λυθούν όλα τα προβλήματά άμεσα χωρίς όμως να συμμετέχουν στον αγώνα, και δεν κάνουν τίποτε για να βοηθήσουν απλώς δίνουν συμβουλές αφ’ υψηλού και κριτικάρουν τις συλλογικές αποφάσεις όταν αυτές δεν ικανοποιούν προσωπικές τους επιθυμίες. Τι έχεις να πεις γι αυτό;

Αρχιτέκτονας: Θα σου διηγηθώ μια ιστορία.

Το 1976 τον Νοέμβριο ξεκίνησε στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Φλωρεντίας στην Ιταλία μια κατάληψη από φοιτητές κυρίως του 4^ου και 5^ου έτους η οποία και κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1977. Το αίτημα της κατάληψης ήταν η «αλλαγή» του περιεχομένου  των σπουδών. Οι φοιτητές ζητούσαν να αλλάξει το περιεχόμενο των σπουδών να συνδεθεί με τα προβλήματα του λαού και της κοινωνίας, από τα οποία είχε αποκοπεί. Και για να το εξηγήσω καλύτερα. Οι Ιταλοί φοιτητές προβληματίστηκαν γιατί έβλεπαν ότι πλησίαζαν στο τέλος των σπουδών τους και αυτό που τους περίμενε έξω δεν ήταν τίποτε άλλο από το «παγκάκι της ανεργίας». Αναρωτιόντουσαν λοιπόν γιατί. Το πρόβλημα τέθηκε και συζητήθηκε σε μια γενική συνέλευση του κινήματος (uva ονομάστηκε unità verticale Architettura) στην οποία μετά από πολλές συζητήσεις, καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι η Σχολή δεν μας προετοιμάζει επιστημονικά να μπορούμε ν αντιμετωπίσουμε τα σύγχρονα προβλήματα με την επιστήμη μας, γιατί η επιστήμη έχει αποκοπεί από τα σημερινά πραγματικά προβλήματα του λαού και της κοινωνίας, και η θεωρία έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την πράξη. Αποφασίστηκε τότε στη συνέλευση να καλέσουμε τα εργατικά συνδικάτα της πόλης στη Σχολή, να συζητήσουμε μαζί τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Δύο ήταν τα προβλήματα που απασχολούσαν τα συνδικάτα:  «Το πρόβλημα της μαύρης εργασίας - το «φασόν» όπως λεγόταν τότε- και οι επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων και στην πόλη» και «Το πρόβλημα της λαϊκής στέγης γιατί δεν λύνεται και πως πρέπει να λυθεί» που ήταν έντονο τότε στην πόλη. Αυτά ήταν τα δύο μεγάλα προβλήματα, που αντιμετώπιζαν τα συνδικάτα. Υπήρξαν και άλλα θέματα αλλά αναφέρω τα πιο σημαντικά.

Σε νέα γενική συνέλευση του κινήματος που έγινε στη Σχολή αποφασίστηκε να προτείνει το κίνημα στο Συμβούλιο των Καθηγητών: Τα θέματα και το περιεχόμενο των μαθημάτων να αλλάξει, η κλασική διδασκαλία να αλλάξει.  Οι Καθηγητές να προτείνουν τα θέματα για τα 2/3 των μαθημάτων τους  και το 1/3 των θεμάτων να προτείνεται από τους φοιτητές. Το Συμβούλιο των Καθηγητών δεν το αποδέχτηκε, πέρασε η αρνητική απόφαση με μικρή πλειοψηφία. Και για το λόγο αυτό αποφασίστηκε η κατάληψη της Σχολής.

Σε όλη τη διάρκεια της κατάληψης που έληξε στο τέλος του Απρίλη, στη Σχολή οι φοιτητές εργάστηκαν για τις εργασίες που ανέλαβαν, και στο τέλος του Απρίλη είχαν έτοιμες τις εργασίες πολυγραφημένες και έτοιμες για παρουσίαση. Μαθήματα βέβαια στη Σχολή δεν έγιναν αφού ήταν υπό κατάληψη.

Στη γενική συνέλευση που κάλεσε το κίνημα μετά την λήξη της κατάληψης, στο οποίο προσκλήθηκαν και οι καθηγητές, παρουσιάστηκαν οι εργασίες και  τέθηκε το θέμα των εξετάσεων του Ιουνίου-Ιουλίου. Η πρόταση του κινήματος ήταν να γίνουν οι εξετάσεις τον Ιούνιο, για τις εργασίες που γίνανε να εξασφαλιστεί για όλους τους φοιτητές, η επιτυχία στο αντίστοιχο μάθημα, και συμπληρωματικά να γίνονται και ερωτήσεις από το κλασικό πρόγραμμα της Σχολής. (ο τρόπος αυτός βέβαια δεν αφορούσε μαθήματα που δίναμε ατομικά, μαθηματικά, στατική κ.α).

Έγινε χαμός, οι καθηγητές που αντιδρούσαν, έθεσαν θέμα τυπικής λειτουργίας της Σχολής, ότι δηλαδή εφ’ όσον δεν έγιναν οι απαραίτητες ώρες διδασκαλίας στη Σχολή, όπως αυτές τις ορίζει το Υπουργείο της Παιδείας, δεν ήταν δυνατό να γίνουν οι εξετάσεις, γιατί το Υπουργείο θα τις ακύρωνε. Τότε οι καθηγητές που θέλανε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα και είχανε εκτιμήσει και την δουλειά και τον αγώνα των φοιτητών, πρότειναν το εξής: Να γίνουν τα μαθήματα, να εξαντληθούν οι απαραίτητες ώρες διδασκαλίας, σε σεμινάρια που θα οργάνωνε το κάθε Ινστιτούτο, έτσι οι ώρες διδασκαλίας  μπορούσαν να καλυφθούν μέσα στο μήνα Μάϊο (ομαδικές διδασκαλίες για το ίδιο θέμα ο κάθε καθηγητής μιλούσε 10 λεπτά).

Η «έννοια του αυθαιρέτου» και οι δηλώσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος

Περιβάλλον : Διάβασες τι είπε σχετικά με τον νόμο περί αυθαιρέτων ο αναπληρωτής Υπουργός περιβάλλοντος ; Δημοσιεύθηκαν και στο blog της συσπείρωσης. (http://www.syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr/2015/03/aythaireta.html)

Αρχιτέκτονας: Το διάβασα.

Περιβάλλον: Και τι έχεις να πεις;

Αρχιτέκτονας: Τι να πω;

Περιβάλλον: Πως, εδώ ο Υπουργός είπε:  «Δεν καλλιεργούμε προσδοκίες για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς αυθαιρέτων, θέλουμε ένα πλαίσιο που να βάζει τέλος στην έννοια του αυθαιρέτου, που να έχει προκύψει μέσα από πραγματικό διάλογο με την κοινωνία». «Πολιτική μας κατεύθυνση είναι να λήξει η έννοια του αυθαιρέτου». Και συμπλήρωσε: «πρόκειται για ένα νόμο που έχει δεχθεί κριτική για πολλά ζητήματα. Κατ’ αρχή θεωρήθηκε φοροεισπρακτικός. Επίσης, δεν φρόντισε ώστε να ανακουφιστεί η επιβάρυνση που προκαλεί η αυθαίρετη δόμηση στους πολίτες που ήταν νόμιμοι. Στον ισχύοντα νόμο ορίζονται κάποια ανταλλάγματα, αλλά όχι στη μικροκλίμακα των περιοχών αυθαιρέτων». «ακόμη και οι πιο αυστηροί κριτές του προηγούμενου νόμου καταλαβαίνουν ότι ο μεγάλος όγκος των αυθαιρέτων δεν γίνεται να γκρεμιστεί. Πρέπει όμως κάποια πράγματα να σταματήσουν δεν προκαλεί την ίδια ζημιά ένα αυθαίρετο στην Κυψέλη με ένα αυθαίρετο στην Ανατολική Αττική, ούτε ένα αυθαίρετο μπαλκόνι με μια αυθαιρεσία που κλείνει ένα δρόμο. Για τον λόγο αυτό ανοίγουμε το διάλογο.  Αν από τον διάλογο προκύψει ότι η βούληση της κοινωνίας είναι να γκρεμιστεί το 90% των αυθαιρέτων θα το κάνω. Αν με επιστημονικό τρόπο προκύψει κάτι άλλο, θα το σεβαστώ».

 Αρχιτέκτονας : Την «πολιτική κατεύθυνση» την ορίζει η Κυβέρνηση η οποία μέσα στο πλαίσιο του προγράμματός της για το περιβάλλον και ειδικά  για θέματα πολεοδομικής πολιτικής, ορίζει το πολιτικό πλαίσιο με το οποίο θα επιλυθούν τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το πολιτικό πλαίσιο, ορίζεται από τον ιδεολογικό προσανατολισμό της Κυβέρνησης, η οποία μετά από κριτική ανασκόπηση της πραγματικής κατάστασης, καθορίζει αιτιολογημένα την πολιτική πραχτική κατεύθυνση που θα ακολουθήσει για να επιλύσει τα προβλήματα. Το «πολιτική μας κατεύθυνση είναι να λήξει η έννοια του αυθαιρέτου» είναι μια απάντηση γενική, λείπει ο ιδεολογικός προσανατολισμός. Ας μη ξεχνάμε ότι εδώ και χρόνια όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις διαλαλούσαν ότι θα «πατάξουν την αυθαίρετη δόμηση» και από την άλλη την προωθούσαν και την προστάτευαν. Έχουμε παλαιότερα συζητήσει για το θέμα αυτό και σου έχω εξηγήσει πως και γιατί η αυθαίρετη δόμηση στη χώρα μας έχει τόσο μακριά ιστορία και ποια είναι τα πολιτικά-οικονομικά- κοινωνικά χαρακτηριστικά σε κάθε εποχής. Αν θυμάσαι τη συζήτησή μας με τίτλο «Το αυθαίρετο των νέων κοινωνικών αξιών» σου είχα εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους προωθήθηκε και προστατεύτηκε η τελευταία  μορφή της αυθαίρετης δόμησης.  

Το θέμα των αυθαιρέτων είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε συνάρτηση με τα γενικά προβλήματα του περιβάλλοντος και της πολεοδομίας. Είναι μέρος των προβλημάτων, δεν είναι πρόβλημα ξεχωριστό. Πρώτα λοιπόν πρέπει να επιλυθεί μέσα στο γενικό πλαίσιο της περιβαλλοντικής και πολεοδομικής πολιτικής, που θέλει να εφαρμόσει η Κυβέρνηση. Και αφού επιλυθεί μέσα στο γενικό πλαίσιο, τότε μπορεί να ξεκινήσει ο διάλογος για επί μέρους θέματα, του νόμου.

Η  «έννοια του αυθαιρέτου» δεν λήγει με δηλώσεις του τύπου «Αν από τον διάλογο προκύψει ότι η βούληση της κοινωνίας είναι να γκρεμιστεί το 90% των αυθαιρέτων, θα το κάνω. Αν με επιστημονικό τρόπο προκύψει κάτι άλλο, θα το σεβαστώ». Είναι δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.  

Τι είναι η «πολιτική διαφήμιση»;

Περιβάλλον: Έμαθα έχετε εκλογές, είδα δε και τις πρώτες «πολιτικές διαφημίσεις» των κομμάτων. Τι είναι η «πολιτική διαφήμιση»;

 Αρχιτέκτονας: Η «πολιτική διαφήμιση» είναι ένας όρος που επινόησε η κυρίαρχη τάξη, η οποία στα πλαίσια της ιδεολογικής παραπλανητικής προπαγάνδας σε βάρος του λαού κατάργησε με τον τρόπο αυτό τον όρο «προπαγάνδα» από το λεξιλόγιό της.   

 Και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί.   

Η «διαφήμιση» στη σύγχρονη αστική κοινωνία ξεκίνησε σαν αυτό που ονομάζουμε σήμερα «εμπορική διαφήμιση» δηλαδή  «μια μορφή μαζικής επικοινωνίας που χρησιμοποιείται από τις εταιρείες για την επίτευξη των στόχων του εμπορίου τους, είτε προϊόντα είναι αυτά είτε υπηρεσίες[1]. Το κύριο χαρακτηριστικό της διαφήμισης είναι η επί πληρωμή διάδοση προκατασκευασμένων μηνυμάτων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με σκοπό να πείσει τον καταναλωτή να αγοράσει το συγκεκριμένο προϊόν ή την συγκεκριμένη υπηρεσία».

 Έπρεπε δε το περιεχόμενό της να καλλιεργεί και να προωθεί τις ιδεολογικές αρχές του αστικού ανθρωπισμού.

 Οι αρχές όμως του αστικού ανθρωπισμού προσαρμόζονται κάθε φορά στα οικονομικά-πολιτικά-κοινωνικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης η οποία για να διατηρήσει την κυριαρχία της  καλλιεργεί στον λαό ιδέες πεποιθήσεις και απόψεις, ώστε να οδηγηθεί ο λαός σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και ενέργειες. Η διάδοση όμως ιδεών και πληροφοριών με σκοπό να παρακινήσουν ένα σύνολο ανθρώπων σε συγκεκριμένες στάσεις και ενέργειες, δηλαδή η συνειδητή, μεθοδική και προμελετημένη χρήση των τεχνικών της πειθώ για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων με σκοπό να επωφεληθούν εκείνοι που την προωθούν, λέγεται «προπαγάνδα»[2]. Η χρήση όμως «προπαγάνδας» έρχεται σε αντίθεση με μια από τις βασικές αρχές του αστικού ανθρωπισμού, που λέει ότι «οι ιδέες και οι απόψεις είτε αυτές είναι ατομικές είτε κοινωνικές διαμορφώνονται ελεύθερα».

Και εδώ η κυρίαρχη αστική τάξη μεγαλούργησε. Απέρριψε μετά βδελυγμίας την λέξη «προπαγάνδα» όχι όμως το περιεχόμενο της έννοιάς της, της άλλαξε φορεσιά και τη βάφτισε «διαφήμιση». Έτσι πέτυχε δυό πράγματα μαζί. Διαλάλησε με όλους τους τρόπους ότι «στηρίζει και προωθεί την ελευθερία του λόγου και της σκέψης» και δεύτερο απογύμνωσε την λέξη «πολιτική» από το ιδεολογικό της περιεχόμενο αφού της έδωσε χαρακτηριστικά «προϊόντος» και περιόρισε τον πολιτικό λόγο σε «διαφημιστικό σποτ».

Αυτή είναι η σύγχρονη επικοινωνιακή προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης.

Το προϊόν αγοράζεται ατομικά. Έχεις την ελευθερία της επιλογής.

Υπάρχουν καλά και κακά προϊόντα. Διαλέγεις και παίρνεις.

Υπάρχουν φθηνά και ακριβά προϊόντα. Εξαρτάται από το πορτοφόλι σου.

Υπάρχει και η παραπλανητική διαφήμιση. Είναι καλή όμως γιατί σε βγάζει από την καθημερινότητα και την πραγματικότητα. Έχεις το δικαίωμα στο όνειρο, για την πραγματικότητα φροντίζουμε εμείς.

Σ’ αυτή την επικοινωνιακή προπαγάνδα ας απαντήσουμε αυτή τη φορά.

«Θέλουμε να φροντίσουμε εμείς την πραγματικότητά μας για να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο μιας καλύτερης ζωής, γι’ αυτό θα ψηφίσουμε αριστερά». 

 Περιβάλλον: Εσύ τι θα ψηφίσεις;

Αρχιτέκτονας: Θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει το πρώτο βήμα αριστερά. 

---

[1] Οι υπηρεσίες μπήκαν πολύ αργότερα από τα προϊόντα (υλικά αγαθά) στη διαφήμιση. Μπήκαν μαζικά όταν άρχισε η μαζική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών που μέχρι τότε ήταν δημόσιες.

[2] Η χειρότερη και πιο καταστρεπτική μορφή «προπαγάνδας» ήταν αυτή του Χίτλερ και των συνεργατών του, οι οποίοι  με την έξυπνη χρήση των μέσων μαζικής επικοινωνίας οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό, στη σφαγή αθώων ανθρώπων, οδήγησαν τον Γερμανικό λαό σε έναν πόλεμο που προκάλεσε εκατομμύρια νεκρούς. Μια άλλη μορφή προπαγάνδας, όχι τόσο ακραία, αλλά πάντα βλαβερή είναι αυτή που στοχεύει στον πλουτισμό των λίγων, των εκλεκτών, σε βάρος του λαού, παραπλανώντας τον με υποσχέσεις που δεν τηρούν.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ

Περιβάλλον: Έμαθα ότι έχετε εκλογές στο Σύλλογο Αρχιτεκτόνων.

Αρχιτέκτονας : Ναι έχουμε.  Έρχονται δε σε μια πολύ κρίσιμη και δύσκολη στιγμή για τους Αρχιτέκτονες της χώρας.

Περιβάλλον: Τι εννοείς;

Αρχιτέκτονας : Η επιστήμη της Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας έχει ιδεολογικό περιεχόμενο, που καθορίζει τον κοινωνικό προσανατολισμό της. Όταν το ιδεολογικό της περιεχόμενο εμπνέεται από τα ιδανικά του γνήσιου ανθρωπισμού τότε ο προσανατολισμός της είναι δημιουργικά  προοδευτικός και ανυψωτικός. Όταν όμως εμπνέεται από τα ιδανικά του αστικού ανθρωπισμού, και το ανθρωπιστικό της ιδανικό χάνει το πραγματικό του περιεχόμενο, γιατί και στην πιο προοδευτική μορφή ο αστικός ανθρωπισμός αντικαθρεφτίζει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, τότε ο προσανατολισμός της είναι τυπικά δημιουργικός και δήθεν ανυψωτικός.

Στη χώρα μας δυστυχώς ο αστικός ανθρωπισμός της κυρίαρχης τάξης, που κυβερνούσε και  εξακολουθεί να κυβερνά τον τόπο, είχε πάντα και στην πιο προοδευτική μορφή αντιδραστικό περιεχόμενο.  Έτσι και η επιστήμη της Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας στη χώρα μας, καλλιεργήθηκε με βάση το περιεχόμενο της «Παιδείας» που καθόρισε η κυρίαρχη τάξη εξυπηρετώντας τα δικά της συμφέροντα. Ακολούθησε λοιπόν και αυτή, τον δρόμο του ψευτοκλασικισμού, του ιστορισμού και του στείρου εγκυκλοπαιδισμού. Περιορίστηκε το ιδεολογικό της περιεχόμενο στα πλαίσια του αστικού ανθρωπισμού, έχασε το δημιουργικό-ανυψωτικό κοινωνικό της περιεχόμενο, και έγινε κοντόθωρα επαγγελματική.  

Μέσα στα πλαίσια αυτά κινήθηκε και ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων όλα αυτά τα χρόνια. Και η αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση που προσπάθησε να κάνει ο Τρίτσης με άλλους προοδευτικούς Αρχιτέκτονες κράτησε πολύ λίγο. Στη συνέχεια ο Σύλλογος περιορίστηκε, στο να διορίζει επιτροπές, που ποτέ δεν λειτούργησαν σωστά και αξιοκρατικά, στο να διοργανώνει συνέδρια και διαλέξεις με περιεχόμενο κοντόθωρα επαγγελματικό, στο να αγνοεί τα προβλήματα των εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων και του λαού, φόρεσε φανερά πια τον μανδύα του «ψευτοαριστοκρατσμού» του «ελιτισμού» του «καθωσπρεπισμού», ασπάστηκε την «Παραπλανητική Κυβερνητική προπαγάνδα», να θυμίσω την εμφάνιση του Σηφουνάκη στο τελευταίο συνέδριο,  και έγινε ο καλύτερος υποστηριχτής της Κυβερνητικής πολιτικής, ακολουθώντας  τον δρόμο που χάραξε το ΤΕΕ.

Τώρα όμως δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος που κάναμε όταν έγιναν οι εκλογές στο ΤΕΕ. Πρώτα –πρώτα πρέπει να πάμε όλοι να ψηφίσουμε. Πρέπει όμως και να επιλέξουμε τι θα ψηφίσουμε με σοβαρότητα.

Περιβάλλον: Τι εννοείς με σοβαρότητα;

Αρχιτέκτονας : Κοίταξε, πρέπει να καταλάβουμε, και αυτό είναι πια αποδεδειγμένο ιστορικά, ότι τα προβλήματά μας λύνονται προοδευτικά όταν λύνονται τα προβλήματα του «δουλευτή λαού» για να χρησιμοποιήσω και μια φράση ενός προοδευτικού παιδαγωγού της χώρας μας. Μόνο μέσα από τη λύση των προβλημάτων του λαού θα επιλυθούν και τα δικά μας προβλήματα. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε την επιστήμη μας στην υπηρεσία του λαού, να ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματά του, και να δώσουμε πραγματοποιήσιμες λύσεις σε αυτά.

  Περιβάλλον: Τι θα ψηφίσεις στις εκλογές;

Αρχιτέκτονας : Περίμενα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση. Θα σου απαντήσω. Θα ψηφίσω «Συσπείρωση Αριστερών Αρχιτεκτόνων».

Περιβάλλον: Γιατί ; Με όσα είπες παραπάνω δεν νομίζω ότι καλύπτεσαι πλήρως. 

Αρχιτέκτονας : Θα σου απαντήσω. Νομίζω ότι πρέπει να στηρίξω την προσπάθεια που γίνεται εδώ και χρόνια, η οποία είχε πάντα προοδευτική αριστερή πορεία. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα σήμερα. Έχουμε τόσες γενιές που μεγάλωσαν με τις νέες κοινωνικές και ηθικές αξίες που καλλιεργήθηκαν από την συντηρητική κυρίαρχη τάξη της χώρας μας. Στη «Συσπείρωση  Αριστερών Αρχιτεκτόνων» υπάρχει όμως η γενιά που έχει αριστερό ιδεολογικό προσανατολισμό, έστω κι αν αυτός είναι  δεν είναι ακόμη ιδεολογικά πλήρως εμπλουτισμένος, Νομίζω  ότι πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία σ’ αυτή τη γενιά, που διάλεξε το δρόμο της προόδου, να τον βαδίσει.

Στις 17 Νοέμβρη 1945 κυκλοφόρησε Η «Διακήρυξη» της «ΕΠ-ΑΝ»

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 

Στις 17 Νοέμβρη 1945 κυκλοφόρησε

Η «Διακήρυξη» της «ΕΠ-ΑΝ»

«ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ»

 ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Στις 3 Νοέμβρη 2014 αναρτήθηκε στο blog: O Παιδαγωγός Κ. Δ. Σωτηρίου (1889-1966) και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://arxeiokdsotiriou.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html

Ο Κώστας Σωτηρίου ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της "ΕΠ-ΑΝ". Στην σχετική ανάρτηση υπάρχουν πλούσια στοιχεία για την "ΕΠ-ΑΝ". 

Αξίζει κανείς να την διαβάσει με προσοχή. Να μερικά αποσπάσματα:

«Όμως η επιστήμη είναι παιδί της ελευθερίας, όσες φορές δεν είναι η μητέρα της. Και δεν μπορεί να ανθίσει σε φασιστικά θερμοκήπια.»

«Ζητούμε να καταργήσουμε την επιστήμη σαν κοινωνικό προνόμιο και να την καταστήσουμε λαϊκό απόκτημα. Να μετατοπίσουμε τις υλικές και κοινωνικές βάσεις της από την συντηρητική ολιγαρχία στο λαό. Αυτό είναι το πρώτο.»

«Αναχωρούμε από την προϋπόθεση ότι η μια επιστήμη βοηθεί την άλλη και όλες μαζί την κοινωνία και την εξέλιξή της. Αυτό είναι το δεύτερο.»

«Θέλουμε να ενώσουμε όλους τους επιστήμονες μαζί σε μια ύψιστη προσπάθεια για το έθνος. Να θέσουμε στη διάθεσή του τα εφόδια, τις γνώσεις και την πείρα μας, ώστε να χρησιμεύσουνε για την υλική και πνευματική ευημερία του λαού που είναι και δική μας ευημερία. Την Ελληνική επιστήμη και τους Έλληνες επιστήμονες στην υπηρεσία της ανοικοδόμησης. Να η τρίτη επιδίωξή μας.»

«Την ανασυγκρότηση και την ανοικοδόμηση της χώρας μας την θεωρούμε δυνατή, κατορθωτή, πραγματοποιήσιμη. Και τη βλέπουμε σαν ένα σύνολο από υλικές και πνευματικές προσπάθειες, συντονισμένες και κατευθυνόμενες, σαν μια στράτευση όλων των δυνάμεων της προοδευτικής Ελληνικής κοινωνίας, προς το σκοπό να δοθούν στο έθνος μας, που τόσο ταλαιπωρήθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετηρίδες, νέες στερεές βάσεις μιας πολιτισμένης ζωής που να στηρίζεται στην εργασία και την παραγωγή και να πραγματοποιείται προς το κοινό όφελος.»  

«Η εταιρεία που ιδρύουμε έχει αυτό τον προορισμό. Να συνενώσει τους επιστήμονες, να τους προετοιμάσει, να τους εξοικειώσει στα γενικά και ειδικά προβλήματα της ανοικοδόμησης, ώστε να καταστούνε  αληθινοί πρωτοπόροι του λαού και του έθνους μας.

Η επιστήμη συνεβάδιζε πάντα με την πρόοδο.

Η Ελληνική επιστήμη δεν μπορεί ν’ αποτελέσει εξαίρεση.»