Το «παγκάκι της ανεργίας» και η «αριστερή Πανεπιστημιακή καρέκλα»

 Περιβάλλον: Ήρθα να συζητήσουμε το θέμα  

Αρχιτέκτονας : Ποιο θέμα;

Περιβάλλον: Το θέμα  «Από την «Νεοκλασική Αθήνα» στο «Ξανασκέψου την Αθήνα» διαφορές και ομοιότητες. Κοινωνικό-πολιτική-οικονομική ανάλυση. Άρχουσα τάξη και λαός».

Αρχιτέκτονας : Κοίταξε το θέμα αυτό είναι για φοιτητές. Απευθύνεται σε φοιτητές 4^ου- 5^ου έτους και μπορεί να γίνει μόνο με ομαδική εργασία. Το θέμα είναι μεγάλο, καλύπτει μεγάλη ιστορική περίοδο. Η  εργασία αυτή  απαιτεί οργάνωση, σχέδιο έρευνας, καταμερισμό των εργασιών, συγκέντρωση και ταξινόμηση των στοιχείων, συζήτηση κ.α.  

Η νεολαία έχει  σήμερα τα δικά της προβλήματα και γι αυτά ζητάει λύσεις. Μέσα λοιπόν από αυτή την ερευνητική ομαδική εργασία, θα κατανοήσει τη σημερινή πραγματικότητα, θα διαπιστώσει την εξάρτησή της από τα περασμένα, και θα  δει την προοπτική που διαμορφώνεται για το αύριο. Με τον τρόπο αυτό θα βρει τις αιτίες που δημιούργησαν τα προβλήματα, τις πρακτικές και τους τρόπους που χρησιμοποιήθηκαν για να μην λυθούν τα προβλήματα, τα δικά της και της κοινωνίας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι μέσω αυτής της εργασίας, θα έχει την επιστημονική ικανότητα στο τέλος να θεμελιώσει και να  διατυπώσει την δική της  άποψη, το δικό της συμπέρασμα, και την δική της πρόταση.

Εγώ μπορώ να σου πω την δική μου άποψη για το θέμα.

Περιβάλλον: Αυτή όμως η άποψη μπορεί να παίξει ρόλο καθοδηγητικό για κάποιους φοιτητές που θέλουν να ασχοληθούν με το θέμα.

 Αρχιτέκτονας : Μη με προσβάλλεις. Ο «καθοδηγητικός ρόλος» είναι ο χειρότερος ρόλος που έχει παίξει ο άνθρωπος σε βάρος του συνανθρώπου του.

 Περιβάλλον: Μα τι μου λες; Οι φοιτητές είναι νέοι.

Αρχιτέκτονας : Και εμείς τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή, να τους κάνουμε να σκέφτονται σαν γέροι;

 Περιβάλλον: Όχι, αλλά…

Αρχιτέκτονας : Το αλλά….κάνει την χειρότερη ζημιά.

 Περιβάλλον: Τι θες να πεις;

Αρχιτέκτονας : Με το «αλλά» έχουν κοπεί όλα τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου.

Περιβάλλον: Δεν φοβάσαι ότι σαν νέοι οι φοιτητές μπορεί να καταλήξουνε και σε λάθος συμπέρασμα;

 Αρχιτέκτονας : Όχι. Όταν « το φοιτηταριό βγαίνει  έξω από τη Σχολή, βγαίνει στην πόλη,  ερευνά, αφουγκράζεται την πραγματική κοινωνία, σκύβει στα προβλήματά της, παίρνει εμπειρίες για τη ζωή μέσα στη κοινωνική ζωή,  κάνει την θεωρία πράξη, και από την πράξη διδάσκεται» τότε ξετυλίγει την δημιουργικότητα της νιότης του, ενθουσιάζεται, χαίρεται, ζει έντονα την ανάγκη να προσφέρει για το καλό της  κοινωνίας, γίνεται ο ακούραστος συνοδοιπόρος της και εμψυχωτής του αγώνα του λαού για πρόοδο και ευημερία.

Η νεολαία δεν θέλει να είναι σοφή με  πακέτα σοφίας τυλιγμένα σε χρυσό χαρτί, που να μπορεί να τα αγοράζει σε καλές τιμές. Τα «πακέτα σοφίας» θίγουνε την προσωπικότητά της, συνθλίβουνε την αξιοπρέπειά της, φρενάρουνε την δημιουργικότητα της, και της φράζουνε τον δρόμο της πραγματικής μόρφωσης που αναζητά και θέλει να καταχτήσει με τις δικές της δυνάμεις, με τους δικούς της αγώνες.Η νεολαία έχει το δικό της όραμα για τη ζωή,       

Περιβάλλον: Μα εσύ δεν είσαι νέα. Πως τα λες όλα αυτά;

 Αρχιτέκτονας : Δεν είμαι πια νέα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξα και νέα, και ότι τώρα που δεν είμαι πια νέα, θα πρέπει να συστήνω στην νεολαία να αγοράζει τα «πακέτα σοφίας» που σαν νέα  δεν αγόραζα. Και σε μας τότε πουλούσανε «πακέτα σοφίας», αλλά ευτυχώς τότε τα «πακέτα» ήταν λίγα και οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που τιμούσανε τον κοινωνικό τους ρόλο πολλοί.    

  Περιβάλλον: Τι θες να πεις με αυτό.

Αρχιτέκτονας : Ο κοινωνικός ρόλος του Πανεπιστημιακού δασκάλου είναι να προετοιμάσει τον φοιτητή, να μπορεί σαν επιστήμονας αύριο, να συμβάλλει δημιουργικά στην πρόοδο του λαού και της κοινωνίας, για αυτό καλλιεργεί την πολύπλευρη μόρφωση, εναρμονίζει την θεωρία με την πράξη, συνδέει την επιστήμη με τη ζωή, και δείχνει τον δρόμο της κοινωφέλιμης χρησιμοποίησης τής επιστήμης στη ζωή.  Όταν ο Πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν εκπληρώνει τον κοινωνικό του ρόλο, τότε η Πανεπιστημιακή μόρφωση γίνεται στεγνή ειδίκευση, καλλιεργείται ο ελιτισμός, ο μιμητισμός, ο ψευτοαριστοκρατισμός,  ο αυτοθαυμασμός, η κούφια τυπολατρεία. Η ειδίκευση εξειδικεύεται περισσότερο, και η μόρφωση αποστεγνώνεται εντελώς.  Το Πανεπιστήμιο έχει ένα και μοναδικό κυρίαρχο προορισμό, τον κοινωνικό προορισμό, και αυτόν πρέπει να εκπληρώσει.

Περιβάλλον: Τι θες να πεις; Ότι αυτός ο προορισμός δεν εκπληρώνεται σήμερα;

 Αρχιτέκτονας : Δεν εκπληρώνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η Παιδεία μας έχει καταντήσει βιομηχανία αναπαραγωγής κούφιας σοφίας που δίνεται με την μορφή ερωτήσεων –απαντήσεων. Όποιος τις αποστηθίσει άριστα παίρνει το βραβείο, και γίνεται και ανερχόμενο στέλεχος πολιτικού κόμματος, όποιος τις αποστηθίσει πολύ καλά γίνεται μεσαίο υπηρετικό προσωπικό και αγωνίζεται με αφάνταστη δουλοπρέπεια να ανέβει, όποιος τις αποστηθίσει καλά υποκύπτει σε κάθε είδους εξευτελισμό αρκεί να εξασφαλίσει μια δουλίτσα. Όποιος δεν τις αποστηθίζει και διεκδικεί το δικαίωμά του να μορφωθεί χαρακτηρίζεται αναρχικός, παλαιότερα χαρακτηριζόταν κομμουνιστής, και τρώει δακρυγόνα, χημικά, βόμβες κρότου λάμψης κ.α.

Περιβάλλον: Μα στο Πανεπιστήμιο υπάρχουν και προοδευτικοί καθηγητές.

Αρχιτέκτονας : Έτσι λένε.

 Περιβάλλον: Τι θες να πεις;

 Αρχιτέκτονας : Εγώ τι να πω. Σου είπα την άποψή μου για τον ρόλο του Πανεπιστημιακού δασκάλου. Κοίταξε δεν φτάνει το «αριστερό πακέτο του πως φτάσαμε στην σημερινή εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, και ελάτε τώρα να σας πούμε, εμείς από τις Πανεπιστημιακές μας καρέκλες,   και εσείς στα παγκάκια της ανεργίας πως θα αντιμετωπίσουμε την κρίση» Αυτό το «πακέτο» είναι άδειο. Το «παγκάκι της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της ανέχειας, της φτώχειας, ….»  είχε στηθεί από καιρό στο τέλος του δρόμου. Και η «αριστερή Πανεπιστημιακή καρέκλα, που το έβλεπε να έρχεται δεν φρόντισε να δώσει στη νέα γενιά όλα εκείνα τα εφόδια της μόρφωσης να μπορεί να αναλύει, να συνθέτει και να προτείνει λύσεις στα προβλήματα της ζωής που της παρουσιάζονται, να βγει στη ζωή εξοπλισμένη, αυτόφωτη, πατώντας γερά στα πόδια της, με όραμα για τη ζωή, αλλά της έδωσε  κούφια σοφία σε πακέτο ερωτήσεων –απαντήσεων με αριστερό λεξιλόγιο». Και η νέα γενιά διαβάζοντάς το περπάτησε στο δρόμο που τις είχαν στήσει με τα αυθαίρετα, με το μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών, με τις επιτροπές που δεν λειτουργούσαν αν δεν ήξερες να ελιχθείς σωστά, με το ΤΕΕ που οργάνωνε πλούσια συνέδρια υψηλού επιπέδου αλλά δεν μπορούσε να λύσει τα χρόνια προβλήματα των Μηχανικών, με τις εταιρείες που ζητούσαν πλούσια βιογραφικά  δίνανε τίτλους όπως «project manager» «Interior designer» αλλά δεν υπήρχε ωράριο εργασίας ούτε μισθός ανάλογος, με τις Πολεοδομίες να λειτουργούν με τιμοκαταλόγους εξυπηρέτησης, με….με….  και ξαφνικά της είπαν ότι «θα μπει τάξη σε όλα» με την «ταυτότητα κτιρίων» με τον νέο ΓΟΚ με …..με …..αλλά ο δρόμος σταμάτησε και τράκαρε με το «παγκάκι της ανεργίας». Στην αρχή απόρησε, έψαξε στο βιβλίο των ερωτήσεων-απαντήσεων δεν βρήκε τίποτε γραμμένο, θύμωσε, αλλά για να μην ανακαλύψει την αλήθεια η «αριστερή Πανεπιστημιακή καρέκλα» κατεβάζει σήμερα νέα δήθεν πρόταση με το ίδιο όμως κούφιο περιεχόμενο. Για να συνεχίσει η ίδια να κάθεται στην Πανεπιστημιακή καρέκλα, να γράφει άρθρα με περιεχόμενο θολό, κατακερματισμένο, όπου λείπει το κυρίαρχο θέμα, και κυριαρχεί το εξειδικευμένο, και να συνεχίζει να δίνει στη νεολαία την ίδια κούφια μόρφωση, για να μη μπορεί να την ελέγξει, να μην μπορεί να την κριτικάρει, να μη μπορεί να την αμφισβητήσει. Για να  συνεχίσει να λέει με «καθηγητικό ύφος» ότι «εμείς το βλέπαμε και το λέγαμε» και κανείς να μη τη ρωτά «γιατί δεν μάθατε και στις γενιές που περάσανε από τα χέρια σας να το βλέπουν με τα δικά τους μάτια, αλλά μόνο να το ακούνε από το δικό σας στόμα χωρίς να μπορούν να το δουν».

Η «αριστερή Πανεπιστημιακή καρέκλα» δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρατάει την νέα γενιά ετερόφωτη για να την φωτίζει η ίδια με την σοφία της, πρέπει να φροντίσει η νέα γενιά να γίνει αυτόφωτη, αν δεν μπορεί καλύτερα να πάει σπίτι της.