Το «δικαίωμα στη στέγη» είναι «ταξικό δικαίωμα» και σ’ αυτό πρέπει να πάρουμε θέση.

Περιβάλλον: Πολύ μεγάλη συζήτηση γίνεται σήμερα για το «δικαίωμα στη στέγη». Έχουν γραφεί πολλά, πρόσφατα δε έγινε και μια διεθνής  συνάντηση «για το δικαίωμα στη στέγη» στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Μετσόβιου.  

Αρχιτέκτονας: Για το δικαίωμα στη στέγη ποιανού; Δικαίωμα στη στέγη  έχουν όλοι οι άνθρωποι. Το «δικαίωμα στη στέγη» όμως στις καπιταλιστικές κοινωνίες το στερούνται  τα λαϊκά στρώματα, όπως στερούνται το «δικαίωμα στην μόρφωση, την υγεία, την εργασία, τον πολιτισμό….». 

Περιβάλλον: Τι θες να πεις;

Αρχιτέκτονας:  Το θέμα είναι ταξικό και πρέπει να το δούμε μέσα από την πολιτική-κοινωνική-οικονομική του σκοπιά. Στη συζήτηση που κάναμε στις 14/4/2013 με θέμα «Ξανασκέψου- Αυτή τη φορά πρέπει να κερδίσει ο λαός» σου είχα πει πώς η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας ουσιαστικά μετέτρεψε το «δικαίωμα του λαού στη στέγη»  σε « δήθεν φιλανθρωπική παραχώρηση της κυρίαρχης τάξης  στον λαό» η οποία όμως είχε βαρύ για το λαό «ανταποδοτικό τίμημα» οικονομικό –πολιτικό –κοινωνικό. Το «δικαίωμα στη στέγη του λαού» η κυρίαρχη τάξη στη χώρα μας με την οικιστική πολιτική που εφάρμοσε εξασφάλισε τα οικονομικά οφέλη της τάξης της, καλλιέργησε στον λαό πολιτικές πεποιθήσεις που συντηρούσαν την παραμονή της στην εξουσία, πριμοδότησε αντιλαϊκές  κοινωνικές συμπεριφορές εξυπηρετικές στα συμφέροντά της, αποπροσανατολιστικές όμως για τον λαό και τα συμφέροντά του.

 Περιβάλλον: Τώρα όμως με τα «κόκκινα δάνεια», με τις «εξώσεις» και τους «πλειστηριασμούς» απειλείται πάλι το δικαίωμα του λαού στη στέγη.  Με τα θέματα αυτά ασχολήθηκε και η διεθνής συνάντηση που έγινε στην Αρχιτεκτονική Σχολή. Δεν πρέπει να γίνει κάτι γι αυτό;

Αρχιτέκτονας: Και βέβαια πρέπει να γίνει. Η κυρίαρχη τάξη ξεκίνησε από τις πιο ευάλωτες τάξεις να εφαρμόζει το σχέδιό της που δεν είναι τίποτε άλλο από την «αρπαγή της ιδιοκτησίας του λαού». Αυτός είναι ο στόχος της. Και είναι αυτός ο στόχος της γιατί η οικιστική πολιτική που ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια  δεν εξυπηρετεί  πια τα οικονομικά συμφέροντά της, αφού έχουμε κορεσμό του δομημένου περιβάλλοντος στην χώρα μας. Οι πόλεις δεν μπορούν πια να επεκταθούν. Αυτό λοιπόν που μένει είναι η ανακατάταξη των λαϊκών τάξεων στην πόλη. Η ανακατάταξη των λαϊκών τάξεων στην πόλη είναι αυτή που θα της εξασφαλίσει κέρδη. Είναι αυτό που η κυρίαρχη τάξη ονομάζει «επανάχρηση γης» «αναβάθμιση υποβαθμισμένων περιοχών», «επανάχρηση ιστορικών κέντρων» κ.α.

 Η μορφή της ιδιοκτησίας όμως που υπάρχει στην χώρα μας, και υπάρχει γιατί αυτή «πριμοδοτήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια αφού εξυπηρετούσε καλύτερα τις ντόπιες κυρίαρχες δυνάμεις, είναι η «μικρή ακίνητη περιουσία». Σήμερα η μορφή ιδιοκτησίας αυτή  καθυστερεί την πραγματοποίηση των κερδοσκοπικών σχεδίων που θέλει η κυρίαρχη τάξη να εφαρμόσει στο «δομημένο» και όχι μόνο περιβάλλον της χώρας. Για το λόγο αυτό και σε συνεργασία με τα «αρπαχτικά επενδυτικά ξένα συμφέροντα» τα ντόπια «αρπαχτικά» έχουν εξαπολύσει επίθεση  στη λαϊκή στέγη και όχι μόνο, προκειμένου η ακίνητη περιουσία του λαού να περάσει στην ιδιοκτησία τους. Αυτό θα τους επιτρέψει να έχουν τον πλήρη έλεγχο στη διαχείριση του δομημένου περιβάλλοντος της χώρας, πράγμα που σημαίνει ότι θα ελέγχουν την ποιότητα της στέγης, την ποιότητα της πόλης, την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Θα τους επιτρέψει δε, και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος γι αυτούς, να καθορίζουν τα «όρια» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού, να καθορίζουν δηλαδή το μέγεθος της «σκλαβοποίησης» του λαού. Αυτός είναι ο στόχος των «αρπαχτικών» σήμερα.

Αυτόν το «στόχο» των «αρπαχτικών» είναι υποχρεωμένη η Επιστημονική κοινότητα των Αρχιτεκτόνων να μην επιτρέψει να πραγματοποιηθεί. Για να το κάνει όμως αυτό πρέπει να αποφασίσει να «εκτεθεί», να βγει «μπροστάρης» στην στήριξη του λαού. Και μιλάμε βέβαια για την αριστερή  επιστημονική κοινότητα. Και δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το έχουμε δει μέχρι σήμερα. Αντίθετα βλέπουμε και σήμερα, ένα τμήμα αυτής της «επίσημης αριστερής κοινότητας» να μη βλέπει ή να κάνει πως δεν βλέπει τον «στόχο» των «αρπαχτικών» αλλά να απομονώνει μια σειρά  «μέσων» που χρησιμοποιούν για την επίτευξη του «στόχου», «μέσα» που οπωσδήποτε δημιουργούν προβλήματα στο λαό, προβλήματα όμως που είναι  έξω από το δικό της επιστημονικό πεδίο, τα «κόκκινα δάνεια» οι «πλειστηριασμοί» και οι «εξώσεις» ανήκουν στο επιστημονικό πεδίο των Νομικών και Οικονομικών επιστημών, και να δείχνει μια υπέρμετρη αγωνιστικότητα να λύσει τα προβλήματα αυτά, ενώ γνωρίζει ότι δεν μπορεί.  Αντίθετα σιωπά, σε θέματα που συνδέονται άμεσα με το δικό της επιστημονικό πεδίο, όπως είναι τα  προνόμια των «αρπαχτικών» που η προηγούμενη Κυβέρνηση έχει νομοθετήσει, και η σημερινή «αριστερή» Κυβέρνηση διατηρεί, νόμοι που «πριμοδοτούν και στηρίζουν» τον «στόχο» των ντόπιων και ξένων «αρπαχτικών», όπως είναι το άρθρο 10 και 11 του ΝΟΚ (Νέος Οικοδομικός Κανονισμός). Τα άρθρα 10 και 11 του ΝΟΚ φωνάζουν από τον Απρίλιο του 2012 ότι είναι αυτά που με αντισυνταγματικό τρόπο «πριμοδοτούν και στηρίζουν» τα «συμφέροντα» των «αρπαχτικών» σε βάρος του λαού, αλλά κάνουν πως δεν ακούν. 

Το ίδιο έκαναν και το 2010 με τον Νόμο 3843/2010 για τους «ημιυπαίθριους» όπως ονομάστηκε, όταν δηλώνανε ότι «ήταν ένα θέμα που έπρεπε να τακτοποιηθεί» αλλά δεν μίλησαν καθόλου για τους υπόλοιπους χώρους που μπήκαν στη ρύθμιση (μηχανολογικοί όροφοι, υπόγεια που γίνανε ισόγεια, κλειστές θέσεις στάθμευσης στην piloti που γίνανε καταστήματα, pilotes που κλείσανε και γίνανε καταστήματα ή διαμερίσματα, κ.α.) ούτε διαμαρτυρήθηκαν για τον τρόπο υπολογισμού της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, έχουμε μιλήσει παλαιότερα γι αυτό, ούτε για την διάθεση των πόρων του «ειδικού προστίμου» για την περιβαλλοντική  αποκατάσταση  των περιοχών.

Το ίδιο έκαναν και με τον νόμο 4014/2011 που τροποποιήθηκε με τον νόμο 4178/2013 για τα «αυθαίρετα», έχουμε μιλήσει πριν από λίγο καιρό γι αυτό.

Η ανάπτυξη του αστικού χώρου στην χώρα μας, έχει ιδιαιτερότητες που δεν έχουν καμία ομοιότητα με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Η αντιπαροχή και η αυθαίρετη δόμηση, ήταν επιλογές της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας. Και δεν έγιναν χωρίς σκοπό. Ο «μηχανισμός της αντιπαροχής» είχε «οικονομικό-πολιτικό - κοινωνικό» περιεχόμενο όπως επίσης και η «μαζική αυθαίρετη δόμηση» σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους. Το να απογυμνώνουμε τον «μηχανισμό αντιπαροχής» από το οικονομικό-πολιτικό –κοινωνικό του περιεχόμενο και να το περιορίζουμε σε απλή «εμπορευματοποίηση της στέγης» ένα σκοπό έχει, να αποφύγουμε να πάρουμε θέση πολιτική, το «εμπόρευμα» είχε ταξικές προδιαγραφές, απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του λαού. Το ίδιο ισχύει και για την «μαζική παραγωγή αυθαιρέτων» στη χώρα μας. Οι Αρχιτέκτονες και οι Αρχιτεκτονικές Σχολές απαξίωσαν την πρώτη μεταπολεμική παραγωγή αυθαιρέτων, των φτωχών αυθαιρέτων, απαξίωσαν τα αυθαίρετα των φτωχών εξοχικών, αν και τότε εμπλέχτηκαν με την παραγωγή των πλουσίων αυθαιρέτων (πολυτελείς βίλες, μεγάλα ξενοδοχεία κ.α), και με τα τελευταία σιώπησαν αφού πήραν μέρος ενεργό στην τελευταία παραγωγή, αλλά ποτέ δεν αποδέχτηκαν ότι η συμμετοχή τους ήταν ενεργή, γι αυτό και κυκλοφορούσαν απόψεις  ότι τάχα «οι ιδιοκτήτες υπογράφουν τις δηλώσεις» ότι «ο ΓΟΚ περιορίζει την καλή Αρχιτεκτονική» κ.α.

Το «δικαίωμα στη στέγη» είναι «ταξικό δικαίωμα» και σ’ αυτό πρέπει να πάρουμε θέση.